‘มวยปล้ำหญิงญี่ปุ่น’ ไม่ใช่สิ่งใหม่สำหรับประเทศไทย เพราะเมื่อราว 30 ปีก่อน มวยปล้ำหญิงญี่ปุ่นถือเป็นหนึ่งในความบันเทิงยอดฮิตที่มีให้ชมในโทรทัศน์ และสามารถจัดโชว์ที่กรุงเทพฯ โดยมีผู้ชมเต็มความจุสนามมาแล้ว
แต่ถ้าเราพูดคำว่า ‘นักมวยปล้ำหญิงที่ขึ้นปล้ำมาแล้ว 15 ปี’ ภาพในหัวของผู้อ่านอาจนึกไปถึงคนที่ดูมีอายุ รูปร่างใหญ่โต หรืออะไรก็ตามที่ให้ความรู้สึกของการเป็นผู้คร่ำหวอดในวงการ แต่แท้จริงแล้วหญิงสาวที่เรากำลังพูดถึงมีอายุเพียง 24 ปี และเปิดตัวเป็นนักมวยปล้ำมาตั้งแต่ 9 ขวบ ชื่อของเธอคือ ริโฮะ (Riho)
ปัจจุบันริโฮะอาศัยอยู่ที่สหรัฐอเมริกาเพื่อขึ้นปล้ำให้กับ AEW (All Elite Wrestling) สมาคมมวยปล้ำที่มาแรงที่สุดในปัจจุบัน และกลายเป็นแชมป์โลกหญิงคนแรกในประวัติศาสตร์ AEW โดยเราได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอเป็นพิเศษเกี่ยวกับชีวิต และความฝัน ซึ่งน่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับทุกคนที่กำลังค้นหาตัวเองแน่นอน
ริโฮะเริ่มต้นเป็นนักมวยปล้ำได้ยังไง
ฉันเริ่มฝึกมวยปล้ำตอนอายุประมาณ 9 ปี โดยไม่รู้ว่ามันคือมวยปล้ำค่ะ ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองถูกส่งไปเรียนยิมนาสติก ก็เลยไม่ได้คิดอะไรแค่ทำตามที่ครูสอนไปเรื่อยๆ มารู้ตัวว่าที่ฝึกอยู่คือมวยปล้ำก็ตอนที่ถูกบอกให้เตรียมตัวไปแข่งนี่ล่ะค่ะ (หัวเราะ) จากนั้นก็เลยฝึกไปเรื่อยๆ เพราะมันก็สนุกดี
แต่ตอนนั้นคุณอายุแค่ 9 ปี แถมมีขนาดตัวเล็กกว่านักมวยปล้ำคนอื่นๆ มาก เล่าความรู้สึกตอนนั้นให้ฟังหน่อย
ความรู้สึกตอนนั้นเหรอคะ ในฐานะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนว่าก็ต้องกลัวมากๆ แมตช์แรกของฉันคือการสู้กับคนที่อายุห่างกันเกือบ 20 ปี แถมยังโดนชก โดนเตะ โดนล็อกคอจนแทบหมดสติ มันเจ็บมากจริงๆ นะคะ ฉันจำได้ว่าตัวเองร้องไห้หนักมากตอนที่การแข่งขันจบลง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าไม่เป็นไรหรอก การบาดเจ็บแบบนี้เป็นเรื่องปกติในวงการมวยปล้ำ และในขณะเดียวกันฉันก็ชอบเวลาได้ยินเสียงเชียร์จากแฟนๆ มันทำให้ฉันรู้สึกสนุกจนลืมเรื่องการบาดเจ็บไปชั่วขณะเลยค่ะ
แต่ปกติเด็กๆ มักจะชอบทำสิ่งใหม่ๆ อยู่เสมอ อะไรคือสิ่งที่ทำให้เด็กหญิงริโฮะยังคงสนุกกับมวยปล้ำตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน
แมตช์มวยปล้ำอาจจะดูคล้ายกันไปหมดนะคะ แต่จริงๆแล้วมันไม่มีแมตช์มวยปล้ำคู่ไหนที่เหมือนกันเลย ดังนั้นฉันเลยรู้สึกว่าตัวเองได้ทดลองทำสิ่งใหม่ๆ อยู่เสมอเวลาขึ้นปล้ำในแต่ละครั้ง มันไม่ใช่แค่ทักษะการต่อสู้บนเวทีเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการสื่อสารกับแฟนๆ การฝึกซ้อมในแต่ละวันอีกด้วย มันเลยทำให้ฉันได้เจอกับความท้าทายใหม่ๆ ทุกวันค่ะ
ครอบครัวคิดอย่างไรบ้างกับการเป็นนักมวยปล้ำ
ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ ปกติแล้วคุณแม่ก็มักไปช่วยงานสมาคมเวลาที่จัดแข่งเสมอ ทั้งช่วยขายของไม่ก็เป็นแผนกต้อนรับ เธอคือคนที่คอยไปรับไปส่งฉันตั้งแต่ยังเด็กค่ะ
ส่วนคุณพ่อจะต่างออกไป ท่านไม่เคยมาดูมวยปล้ำที่สนามเลยสักครั้ง แถมเราก็ไม่ได้คุยเรื่องมวยปล้ำตอนอยู่ที่บ้านด้วยค่ะ ฉันไม่รู้ว่าท่านรู้สึกยังไง แต่พอท่านเห็นว่าฉันจริงจังกับอาชีพนี้จริงๆ ท่านก็จะคอยให้กำลังใจอยู่เสมอค่ะ
ปัจจุบันยังมีคนที่มองว่ามวยปล้ำเป็นกีฬาที่ป่าเถื่อนรุนแรงอยู่ ริโฮะมีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง
จากภาพแสดงของมันเองก็ทำให้ฉันเข้าใจได้นะคะถ้าจะมีคนมองว่ามันอันตราย แต่ฉันอยากให้ทุกคนลองเปิดใจดูมันอีกนิด ก็จะพบว่ามวยปล้ำมีหลากหลายรูปแบบ มีการซ้อมที่เป็นระบบ มีความปลอดภัย และเป็นสิ่งที่สามารถมอบความสดใสให้กับผู้คนได้จริงๆ ค่ะ ฉันคิดว่าภาพของนักมวยปล้ำที่ต่อสู้อย่างสุดกำลังเป็นภาพที่เท่มากๆ นะคะ อยากให้ลองดูมันอย่างจริงจังก่อนที่จะตัดสินว่ามันเป็นยังไง
ริโฮะขึ้นปล้ำมาแล้วในหลายๆ ประเทศ ซึ่งมีรูปแบบของผู้ชมที่แตกต่างกัน คุณมีวิธีดึงดูดพวกเขาให้มาสนใจแมตช์การปล้ำของคุณยังไง
ในฐานะคนที่ทำหน้าที่มอบความสุขให้แฟนๆ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการถ่ายทอดความรู้สึกออกไปหาผู้ชมให้ได้ค่ะ อย่างตัวฉันจะยึดถือ ‘ความสนุกของตัวเอง’ เป็นสำคัญ เพราะหากคนดูเห็นว่าขนาดตัวเองนักมวยปล้ำเองยังไม่สนุกเลย ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะส่งเสียงเชียร์ออกมา ดังนั้นไม่ว่าการปล้ำแต่ละครั้งจะเจ็บตัวแค่ไหน ฉันก็จะพยายามถ่ายทอดความสนุกออกไปให้ผู้ชมมีอารมณ์ร่วมไปด้วยกัน นี่คือสิ่งสำคัญที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้กับทุกๆ อย่างค่ะ
ความสำเร็จสูงสุดของคุณคือการคว้าแชมป์โลก (AEW Women’s World Championship) รู้สึกอย่างไรบ้างในวินาทีที่ได้แชมป์
ความรู้สึกแรกคือไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ (หัวเราะ) จะพูดยังไงดีนะ มันเป็นการเดินทางที่ยาวไกลมากๆ เลยมีความรู้สึกปะปนอยู่ในใจเต็มไปหมด เปรียบง่ายๆ ว่าความรู้สึกของฉันตอนที่กรรมการส่งเข็มขัดมาให้ มันหนักเสียยิ่งกว่าตัวเข็มขัดเองอีกค่ะ
จากเด็กที่มาเป็นนักมวยปล้ำตั้งแต่ 9 ขวบ และไปคว้าแชมป์โลกที่สหรัฐอเมริกา ดูเหมือนคุณจะพิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่าทุกสิ่งสามารถเป็นไปได้จริงๆ ดังนั้นคุณอยากแนะนำอะไรกับคนที่ยังไม่กล้าเดินตามฝันไหม
ฉันว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือการลำดับความต้องการของตัวเองดูก่อนว่าต้องการทำอะไรกันแน่ ถ้าเรายังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนหรือยังไม่มีอะไรที่อยากทำที่สุด ฉันคิดว่าก็ยังไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉยๆ ไปก่อนดีกว่า ไม่มีอะไรเสียหายเลยค่ะ แต่ถ้าคุณหาความต้องการที่แท้จริงของตัวเองเจอแล้ว สิ่งที่ต้องมีก็คือความกล้าที่จะเริ่มเดินก้าวแรกค่ะ แน่นอนว่ามันต้องยากมากๆ แต่ฉันรับรองว่าถ้าคุณกล้าพอที่จะก้าวออกไปแล้ว คุณจะรู้เองว่าควรทำอย่างไร มันจะต้องมีวันที่สนุกและน่าพอใจรออยู่แน่นอน
อะไรคือเป้าหมายสูงสุดในการเป็นนักมวยปล้ำ และคุณมองเห็นตัวเองในอีก 10 ปีข้างหน้าอย่างไร
เอาจริงๆ อีก 10 ปีข้างหน้าฉันก็อยากแต่งงานนะคะ (หัวเราะ) แต่ในความเป็นจริงฉันก็คงเป็นนักมวยปล้ำอยู่นั่นล่ะ ฉันอยากเป็นคนที่สามารถดึงดูดผู้ชมได้ เป็นแรงบันดาลใจให้กับเด็กๆ ที่มีความฝัน ให้พวกเขาได้รับการสนับสนุนอย่างที่ฉันเคยได้รับ ส่วนจะปล้ำไปถึงเมื่อไหร่น่ะเหรอ? ไม่รู้สิ อาจจะตลอดไปเลยก็ได้นะคะ
สุดท้าย ในฐานะของนักมวยปล้ำที่เคยมาขึ้นปล้ำที่เมืองไทย อยากฝากอะไรถึงแฟนๆ ไหม
แฟนๆ ชาวไทยทุกคนคะ ฉันอยากเจอพวกคุณอีกมากๆ ฉันสัญญาว่าจะกลับไปขึ้นปล้ำที่เมืองไทยอีก ดังนั้นกรุณารอฉันด้วยนะคะ ฉันคิดถึงเสียงเชียร์อันเร่าร้อนของทุกคนจริงๆ แล้วพบกันค่ะ
Photo courtesy of @U1eBalcony
