23 ปี ละคร ‘ล่า’ และบรรยากาศการแคสต์ครั้งแรกในชีวิต

ขาดไปอีกไม่กี่เรื่อง ละครที่ฉันเคยแสดงก็จะถูกนำมารีเมคเกือบครบแล้ว

แต่เรื่องล่าสุดนี้ที่พิเศษจนต้องนำมาเขียนถึงก็เพราะเป็นละครที่ฉันแสดงเป็นเรื่องแรกในชีวิต

ถูกต้องแล้วค่ะคุณผู้ชม, นั่นก็คือละครเรื่อง ‘ล่า’ นั่นเอง

คือไม่ใช่แค่ละครเรื่องแรกในชีวิตอย่างเดียว แต่เป็นการทำงานครั้งแรกในชีวิตของฉันเลย

ก็ถือว่าประหลาดอยู่ เพราะฉันนั้นเป็นเด็กไม่มีแววดาราโดยสิ้นเชิง, ไม่ใช่ประเภทไร้แววงำประกายอย่างจอมยุทธ์ในนิยายกำลังภายในด้วย แต่ไม่มีชนิดที่ว่า–มึงสาบานทีซิ ว่าเป็นลูกดาราและผู้กำกับจริงๆ—

อาจจะมีว้อบแว้บหลงแสงสีไปบ้างตอนทำกิจกรรมสมัยอนุบาลที่รู้สึกว่าสนุกดี แต่ทันทีที่อ่านหนังสือคล่อง โลกทั้งหมดของฉันก็ถูกยักย้ายถ่ายเทไปที่การอ่าน ทั้งชั้นหนังสือในบ้านและที่ห้องสมุดโรงเรียน

แล้วยังไงล่ะ ทำไมอยู่ๆ มาเล่นละครได้

เด็กเส้นล่ะเสะ!!

ก็ไม่เส้นนะคุณ–คือ ยังไงดี…

อะ เล่าเลยละกัน

คือฉันนั้นโตในกองถ่ายตั้งแต่เกิด และไม่ได้คิดว่าเป็นสิทธิพิเศษอะไร ก็เหมือนพ่อแม่ที่พาลูกไปเลี้ยงในที่ทำงานน่ะ พอดีงานของพ่อกับแม่ฉันคือการไปกองถ่ายเท่านั้นเอง ก็ชินกับบรรยากาศงานกองเป็นอย่างดี เห็นพ่อกำกับ เห็นนักแสดงทำการแสดง เห็นตากล้องวางเฟรม เห็นแม่ครัวทำกับข้าว ฉันเห็นทั้งหมดโดยไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปมีบทบาทอะไรในกระบวนการทั้งหมดนั่น แล้วก็มองว่ามันออกจะเหนื่อยมากๆ ด้วยซ้ำ พ่อฉันก็มาแนวว่าไม่อยากให้ลูกเข้าวงการเสียอีกด้วย ซึ่งลูกแต่ละคนก็ดูจะขานรับนโยบายของพ่อเป็นอย่างดี นั่งเงียบๆ ได้นานๆ ในกองถ่าย ไม่ร้องงอแงโวยวายอะไร

-แล้วยังไงต่อ-

ก็พอฉันโตขึ้น พ่อก็กำกับภาพยนตร์น้อยลง หันมาทำงานโทรทัศน์มากขึ้น ทั้งกำกับและแสดง โดยเน้นเป็นพิเศษไปที่บทคุณพ่อและคุณปู่ใจร้าย ร้ายชนิดไม่ยอมให้ลูกดู ร้ายชนิดฉันไปโรงเรียนแล้วเพื่อนไม่เล่นด้วย “เพราะว่าพ่อเธอใจร้ายมาก” (เสียงเด็กประถม) ร้ายชนิดแม่ค้าไม่ขายของให้ (โดยแม่ค้าเป็ดพะโล้ ณ ตลาดอ.ต.ก. –ทุกวันนี้ฉันเลยไม่ค่อยชอบกินเป็ดไปโดยปริยาย) ช่วงนั้นพ่อเล่นละครให้กับค่ายเอกแซคท์อยู่เนืองๆ แล้ววันหนึ่งพ่อก็กลับมาคุยกับฉัน คุยธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษ เป็นการคุยกันหลังเลิกงานชนิดสัพเพเหระ

“เออ วันนี้ที่กองเค้าถามด้วย ว่าพี่ทรายอายุเท่าไหร่แล้ว”

ฉัน-ซึ่งตอนนั้นเพิ่งขึ้นม.2 อายุย่าง 14 ก็งงๆ ว่าอายุฉันมันไปเป็นหัวข้อคุยในกองถ่ายได้อย่างไร ยังไม่ทันถาม พ่อก็เฉลยเสียก่อน

“พอดีเขาจะเปิดกล้องละคร อยากได้เด็กใหม่ไปแคสต์เอามาเล่น พ่อเลยบอกว่าพี่ทรายได้แต่อายุ อย่างอื่นไม่ได้เลย ไม่สนใจหรอก” แล้วก็หัวเราะฮ่าๆ ชุดใหญ่อย่างสบายอารมณ์

แหม่ พ่อคะ

ดูถูกลูกอะ

ตอนนั้นฉันคิดแบบนี้จริงๆ นะ ว่ายังไม่ทันลองทำอะไรเลย รู้ได้ไงว่าฉันจะเล่นไม่ได้ (ซึ่งไอ้นิสัยขี้เอาชนะนี่ก็สร้างความลำบากให้ฉันอีกมากมายในอนาคต) อยู่ๆ พ่อตัดสินใจแทนฉันได้ไงเนี่ย โหย ไรอ่าาาาาา (เสียงวัยรุ่นฮอร์โมนพลุ่งพล่าน ปากคว่ำ)

“พี่ทรายสนใจ ต้องทำยังไงบ้าง”

อึ้งสิ อึ้งสิ อึ้งไปเลย

“ก็–ไม่รู้ นี่พี่ทรายจะไปลองจริงเหรอ”

“จริงค่ะ ก็แค่ลองเอง ไม่ได้ก็จะได้รู้ว่าไม่ได้”

เท่เนอะฉันเนี่ย คือตอนนั้นคิดแค่ว่า ถ้าจะทำไม่ได้ ก็ขอให้เป็นคนอื่นบอกเถอะอย่าให้เป็นพ่อตัวเองเลย คือตอนนั้นฉันก็มั่นใจอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาก็ธรรมดา ผลงานอะไรก็ไม่เคยมี ละครที่พ่อว่าจะเปิดกล้องคือเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เล่นยังไง เป็นอะไร เล่นกับใคร ฯลฯ เรียกได้ว่าว่างเปล่าทางข้อมูลโดยสิ้นเชิง

พ่อก็เลยต้องกลับไปถามมาให้ แล้วมาบอกฉันว่าไม่ใช่เล่นเลยนะ ต้องไปแคสต์นะ

ค่ะ

บทมันยากนะ

ค่ะ

ถ้าเล่นไม่ได้ ต้องเปลี่ยนตัว ผู้ใหญ่ที่ยังต้องทำงานกันอยู่มันจะมองหน้ากันไม่ติดนะ

ค่ะ

….ตามใจละกัน….

แล้วฉันก็ไปแคสต์ ไปกับแม่หลังเลิกเรียนนี่ล่ะ ใส่ชุดมัธยมคอบัวไปเลยจ้าหน้าตาไม่ได้แต่ง นั่งตัวสูงโด่งรอเขาเรียก

พอเขาเรียกก็เข้าไป ฉันหันไปมองแม่นิดหน่อย แม่โบกๆ มือไล่ว่าไปเถอะ จะได้กลับบ้านกันซักที

เข้าไปก็เจอพี่สองคนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ฝ่ายหญิงคือพี่อ้อม (ดวงกมล ลิ่มเจริญ-ผู้สร้างอะไรหลายๆ อย่างแก่วงการภาพยนตร์ไทย-เสียชีวิตแล้ว) กับพี่งัด (สุพล วิเชียรฉาย-ผู้กำกับ) พี่เขาก็ชวนคุยจุ๊กๆ จิ๊กๆ ทำนองว่าเรียนอยู่ชั้นอะไร โอ้โห สูงเหมือนกันนะเรา นั่งรถมาไกลไหม

เอ้า นี่บทจ้ะ เดี๋ยวพี่เล่นเป็นแม่ พี่งัดเล่นเป็นพ่อ ทรายเป็นน้องผึ้งนะ

ค่ะ

พร้อมมั้ย

ค่ะ

-แล้วพี่สองคนก็ทะเลาะกัน-

ทะเลาะกันจริงๆ คุณเอ๋ย ถลึงตา ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ชี้หน้า แผดเสียงตะโกนใส่กันหน้าดำหน้าแดง แรกๆ ฉันก็ยังเหวออยู่ ว่าพี่เขาเป็นอะไร คือมันก็ค่อนข้างเหมือนบทในกระดาษที่ฉันถือนี่ล่ะ แต่มันอะไรก๊านนนนนนน พี่จะตะโกนกันทำไม หนูไม่เข้าใจจจจจ ช่วยด้วยยยยยย

แง~~~

-แล้วฉันก็ร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย-

คือฉันไม่ชอบการที่คนเสียงดังใส่กันน่ะ มันน่ากลัวเวลาต้องอยู่ใกล้ๆ อะไรแบบนี้แล้วฉันก็อึดอัด เดินหนีก็ไม่ได้ ปกติเวลาพ่อแม่ฉันวี้ดใส่กันในเรื่องงานแบบบ้านแทบแตกนั้น ฉันก็ใช้วิธีเดินหนีไปอ่านหนังสือเอาดื้อๆ จนกว่าเสียงพ่อแม่จะสงบไปเอง

แต่ห้องนี้มันปิดง่า แล้วพี่สองคนก็ยืนทะเลาะกันขวางประตูอีก

ฮือออออ หยุดเถอะนะ หยุดเถอะ อย่าทะเลาะกันนะคะ หนูขอโทษ (ขอโทษทำไมก็ไม่รู้ตอนนั้น แต่รู้สึกผิดที่เห็นคนมาทะเลาะกันต่อหน้า) หนูขอร้อง พอแล้วนะคะ

ฉันละล่ำละลักไป น้ำตาอาบหน้าไป พูดอะไรไม่เป็นถ้อยเป็นคำ คิดแค่ว่าทำยังไงก็ได้ให้พี่เขาหยุดที

เออ ได้ผลว่ะ พี่เขาหยุดแล้ว ยืนจ้องหน้าหอบๆ เหนื่อยๆ กันซักพัก ก็หันมายิ้มให้ฉัน

อ้าว เฮ้ย ไม่โกรธกันแล้วเรอะ!

ฉันที่ยังน้ำตานองหน้าไม่แน่ใจว่าควรจะยิ้มตอบพี่ทั้งสองคนดีมั้ย แต่พี่เขาก็บอกว่าขอบคุณค่ะ ออกไปเรียกแม่เข้ามาหน่อยนะ

นั่นไง, ซวยแล้วกู

การเรียกแม่มาพูดกันโดยไม่มีเราอยู่ด้วยนี่ไม่มีวันจะเป็นเรื่องดีไปได้ เด็กที่ไหนก็รู้กันดีถึงความจริงข้อนี้

ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว, นกในหัวใจฉันร้องเป็นทำนองความหายนะ ตอนฉันเดินเบลอๆ ออกมาหาแม่ ที่ก็ดูจะตกใจเหมือนกันที่เห็นฉันน้ำตานองหน้าหลังจากเสียงด่าทอดังสนั่นเงียบลง

“พี่ทรายโอเคไหม”

……

“เป็นอะไรหรือเปล่า ร้องไห้ทำไม”

“พี่เขาให้คุณแม่เข้าไปข้างในอะค่ะ”

พูดได้แค่นั้นฉันก็ร้องไห้อีก รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำอะไรผิดไปสักอย่างแน่ๆ อะไรวะนี่หรือคือการแคสต์ ถ้าไม่ชอบฉันบอกกันดีๆ ก็ได้ ฉันจะไปว่าอะไรได้เล่า ไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้กับฉันเลย

ฮือออออออออ

ฉันก็ร้องไห้ไประหว่างรอแม่ที่เข้าไปคุยกับพี่ทั้งสองในห้อง เงียบหายไปพักหนึ่งจนฉันใจคอไม่ดี

แล้วแม่ก็ออกมา เรียกฉันกลับบ้าน บอกให้ไปสวัสดีพี่ทั้งสองคนก่อน ฉันเข้าไปสวัสดีพี่เขาก็ยิ้มๆ ไม่ได้ว่าอะไร

จนไปขึ้นรถ แม่ถึงเอ่ยประโยคทำลายความเงียบออกมา

“อาทิตย์หน้าพี่ทรายต้องมาถ่ายละครนะ”

เดี๋ยวนะ

คืออะไร

นี่คือ–ใช่ใช่มั้ย ได้แล้วเหรอ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ก็นั่นล่ะ, การแคสต์ครั้งแรกในชีวิตของฉัน การได้อยู่หน้ากล้องครั้งแรกของฉันการไปกองถ่ายอย่างเงอะๆ งะๆ ไอ้นี่คืออะไรหว่าที่เอามาติดตัว–อ่อ เค้าเรียกไวร์เลส เป็นไมโครโฟนชนิดหนึ่ง ซึ่งฉันก็ก้มหน้าพูดใส่มันอย่างห้ามใจไม่ได้อยู่หลายที จนพี่งัดต้องบอกว่าพูดธรรมดาๆ ก็ได้ทรายเอ๊ย เค้าเอาไมค์มาติดเพื่อให้แสดงเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่ยิ่งติดยิ่งไม่เป็นธรรมชาติอย่างนี้

ฉันได้เรียนรู้ว่าการกอดกันในละครห้ามกอดกันจริงๆ ชนิดเอาหน้าซุกซอกคอ แต่ต้องเอียงหน้าให้กล้องเห็นด้วยว่าเรากำลังพูดอะไรอยู่ ห้ามเล่นอะไรในมุมมืด เล่นแล้วคนดูต้องรู้ว่าหนูสื่อสารกับเขา (อันนี้ครูแอ๋ว อรชุมา-แอคติ้งโค้ชผู้แสนปราณีต่อเด็กเด๋อคนนี้เป็นคนบอกไว้-ตอนตามไปดูฉันที่หน้ากองถ่าย) แสงไฟคือชีวิตของนักแสดง ได้ง่วงๆ หงุบๆ ไปโรงเรียน ได้โดนเพื่อนสงสัยว่าแกเป็นดาราจริงเหรอ ทำไมไม่มีรูปสวยๆ ได้โดนฝ่ายเสื้อผ้าถามว่ากินอะไร ทำไมมันตัวยืดเร็วขนาดนี้ กระโปรงนักเรียนในเรื่องเต่อแล้วเต่ออีกแทบเลาะตะเข็บกันไม่ทัน ได้โดนข่มขืน (ไม่ใช่เรื่องจริง) ได้เป็นบ้า (เออ สุดท้ายฉันก็ได้เป็นคนไข้ในโรงพยาบาลจิตประสาทจริงๆ จนได้) ได้โดนปลิงเกาะเฟิสไทม์ ได้ทำงานกับสุดยอดฝีมือ ได้รู้ว่าคนเราโดนเศษแก้วบาดเท้าก็ยังวิ่งได้ด้วยพลังอะดรีนาลีน (อันนี้โดนมากับตัวในฉากข่มขืน แก้วบาดจนฝ่าเท้าแหกไปถึงไหนๆ แล้วฉันก็ยังนั่งอึนๆ อยู่) ได้รู้ ได้เรียน ได้เป็น ได้ทำอะไรต่อมิอะไรหลายอย่าง

23 ปีผ่านไป

ฉันกำลังจะได้กลายเป็นคนดูบ้างแล้วววววววว

 Illustration by Waragorn Keeranan

You might also like

---

ชี-ร่ากลับมามีพลัง เตะบอลอีกครั้งกับสึบาสะ 9 อนิเมชั่นทำใหม่เอาใจวัยเก๋า

9 October 2018

ละครรีเมค

2 November 2016

Color-blind casting เมื่อนักแสดงตรงข้ามกับต้นฉบับโดยสิ้นเชิง

8 June 2016

“จ่ายค่าบัวลอยให้พี่ด้วยครับ ขอสองร้อยเอาไปทำบุญลงไอจีค่ะ” ว่าด้วยเงินทองในกองถ่าย

19 December 2018