ทั้งที่เรียนภาษาอังกฤษกันหลายต่อหลายปี แต่ทำไมทักษะภาษาอังกฤษที่มีก็ไม่เคยดีขึ้น หรือพัฒนาไปไกลกว่าบทสนทนาท่องจำในวันวาน อย่าง Good Morning Teacher. I’m fine Thank you.
ก่อนจะพัฒนาภาษาอังกฤษให้เก่งเหมือนเจ้าของภาษาจริงๆ แล้วเราอาจต้องย้อนวันวานกลับไปค้นหาต้นตอเพื่อคลายปมปริศนาว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางของการเรียนภาษาอังกฤษแบบไทยๆ เพื่อปลดล็อคทักษะทางภาษาที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยความกลัว และความไม่รู้
ท่องยาวยืด ชีวิตจริงพูดนิดเดียวก็เข้าใจ
ปมแรก และปมที่คลี่คลายยากสุด คือ การเรียนแบบท่องจำ โดยเฉพาะการท่องจำประโยคยืดยาวเอาไว้ในห้องสอบ เอาไว้ทำคะแนนสูงๆ เมื่อความเกร็งเป็นที่ตั้ง ความความโหยหาความเพอร์เฟ็คต์ในการใช้ภาษานำทาง ความกลัวจึงเข้าครอบงำ ทำให้ไม่สามารถใช้คำศัพท์ที่ท่องมาได้จริง แล้วจะเอาอารมณ์ที่ไหนไปจูงใจให้จำอะไรใหม่ๆ ได้ล่ะ
จดๆ จ้องๆ ท่องไม่ได้ซะที
ปมสองสุดเจ็บปวด แค่จำแล้วไม่ได้ใช้ก็หมดอารมณ์จะจำพอแล้ว ยังต้องมาโดนคุณครู คุณแม่ คุณพ่อขู่ให้ท่องจำคำศัพท์ให้ได้หมดด้วยไม้เรียวบ้างล่ะ ลงโทษบ้างล่ะ แทนที่จะสนุกจำ กลายเป็นจำเพราะกลัว จำเพราะอยากตัวรอด มันก็ไม่แปลกถ้าเราจะส่งคืนคลังคำศัพท์สู่ตำราหลังสอบเสร็จ ความอยากรู้อยากเห็นเป็นหัวใจสำคัญในการเรียนรู้ทุกอย่าง โดยเฉพาะการเรียนภาษา ถ้าเราเรียนด้วยความสุข และความไม่กลัว มันจะสอดคล้องไปกับชีวิต สร้างความภูมิใจ และเสริมความอยากรู้นั้นให้คุกรุ่นต่อไปไม่รู้จบ
เลียนแบบผิดๆ
ก่อนที่โลกจะเชื่อมถึงกันด้วยอินเตอร์เน็ท สมัยก่อนนั้นเรามีคุณครูไม่กี่คนในโรงเรียนที่สื่อสารกับเจ้าของภาษาเป็นปกติในชีวิตประจำวัน การออกเสียงจึงผิดเพี้ยนไปจากเจ้าของภาษา เมื่อนักเรียนเลียนแบบตาม แม้จะจำได้แม่นขึ้นใจแต่พอนำไปใช้จริงไม่มีเจ้าของภาษาคนไหนเข้าใจ ก็พาลเอาหมดอารมณ์สนุก หมดแรงจูงใจให้พูดต่อ
สำเนียงไม่สำคัญเข้าใจกันก็พอ
ออกเสียงถูก ชัด มั่นใจ ใส่อินเนอร์แต่เพื่อนในห้องชอบล้อว่าดัดจริต ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วฝรั่งเขาชอบ แล้วต้องการคนที่ออกเสียงอย่างมั่นใจ ใส่อินเนอร์ อาจไม่จำเป็นต้องออกเสียงให้เหมือนเจ้าของภาษาขนาดนั้น แต่บางครั้งความพยายาม และอินเนอร์เหล่านั้นก็สร้างความเข้าใจในการสื่อสารกับคนต่างชาติได้นะ
ท่องศัพท์ท่องแกรมม่ากันมาหลายสิบปีเจอฝรั่งทีทำไมนึกไม่ออก
การเรียนภาษาอังกฤษแบบที่ถ้าเราผิดเรา จะถูกตีทำให้เราไม่กล้าที่จะผิด ไม่กล้าที่จะฝึกพูดให้ถูกเพราะจะถูกตีจากการพูดผิดซะก่อน ทำให้กลัวการพูด ภาษาอังกฤษไปเลย
บรรยากาศในห้องชวนให้เบื่อจะท่อง เบื่อจะเรียน
เอะอะก็เขียนขึ้นกระดาน จดตามคำบอก เปิดตำราอ่าน แล้วเด็กวัยซนอย่างเราจะตื่นเต้น กระหายหิวอยากรู้อะไรเพิ่ม นอกจากเบื่อ หิว ง่วง แล้วก็หลับ ยิ่งเวลาขึ้นบทเรียนเรื่องการใช้ไวยากรณ์ให้ถูกต้องยิ่งแล้วใหญ่ หนักยิ่งกว่าท่องสูตรคูณเป็นไปไหนๆ ถ้าบรรยากาศในห้องสนุก ชวนให้เราใช้ภาษาเขียนจดหมายทักทายเพื่อนที่เราตกหลุมรักก็คงจะดี เพราะถ้าเราทำอะไรสักอย่างด้วยอารมณ์รัก หนึ่งชั่วโมงมันก็เหมือนไม่กี่นาที แต่ถ้าไม่รัก ห้านาที ก็เหมือนเป็นหนึ่งชั่วโมงนรก
ท่องแบบไม่กลัว กล้ารัวอังกฤษกับเจ้าของภาษา
ความกลัวทำให้เราออกห่างจากภาษาอังกฤษ แต่กับการเรียนแบบใหม่ ที่ Globish Academia เราจะขยี้ความกลัวให้แหลกเป็นผุยผง เสริมสร้างความกล้า “ฝึกพูดให้ได้ก่อนเรียนแกรมม่าร์” ลองพูดจริงแบบตัวต่อตัวหรือแบบกลุ่มและรับฟีดแบคกับครูต่างชาติ เป็นการเรียนแบบคลอสเดียวจบทั้ง ฟัง พูด อ่าน และเขียนอีเมล สำหรับวัยทำงานที่ไม่มีเวลาและอยากคลี่คลายปมการเรียนเก่าๆ ในอดีต ด้วยการเปิดโอกาสให้ผู้เรียนเลือกเวลาและอุปกรณ์การเรียนที่สะดวก เช่น มือถือ แท็บเล็ต โน้ตบุ๊ค ที่สามารถเรียนได้ทางออนไลน์ผ่าน VDO Call พร้อมทีมงาน Student support ที่จะมาดูแลตั้งแต่เข้าเรียน เพื่อชดเชยการเรียนภาษาที่หายไปในวัยเด็กและนำไปใช้ในการทำงาน
ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ https://www.globish.co.th/
