เล่นหนังเพื่อชาาาาาาาาาาาติ

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา มีหลายประเด็นในสังคมที่ทำให้มีคนเริ่มตั้งคำถาม(อีกแล้ว)ว่า, เคยทำอะไรช่วยชาติบ้าง นัยแฝงในประโยคคำถามก็คือ–มึงอย่าดีแต่ด่า ถ้ายังไม่เคยออกแรง–อะไรประมาณนั้น

ฉันก็เลยมานึกบ้าง ว่าฉันเคยทำอะไรให้ชาติบ้าง ถ้าทำ ทำมากแค่ไหน เกิดฉันไม่พอใจไฟฟ้า ประปา การจราจร ขนส่งสาธารณะ ขยะเทศบาลนี่จะพอมีสิทธิ์บ่นก่นด่าได้บ้างหรือไม่ อย่างไร

ที่แน่ๆ อย่างหนึ่งที่ฉันทำเพื่อชาติก็คือ เรื่องเสียภาษี

อะ อันนี้คนเอามาเปียกันเยอะ ว่ากูจ่ายภาษีนะจ๊ะ แต่ฉันว่ามันธรรมดาไป เพราะทุกคนก็จ่ายภาษีอยู่แล้ว ขืนวัดกันว่าใครจ่ายมากมีสิทธิ์ด่าแรงกว่าจ่ายน้อยก็แย่พอดี เพราะฉันที่จ่ายเยอะอาจมีคนฝากให้เป็นปากเสียงออกมาบ่นมาด่าแทน ดังนั้นจะมากจะน้อยถือว่าตัดประเด็นนี้ไปก่อน

อืม–มีอะไรอีกล่ะ บริจาคเลือด–ก็เคยนะ แต่ตอนนี้บริจาคไม่ได้ ร่างกายเปี่ยมยาต้านซึมเศร้า

ไม่ทิ้งขยะในที่สาธารณะ ข้ามถนนตรงทางม้าลาย เป็นยุวกาชาดนี่ฉันก็เป็นมาหมดแล้วนา

อ่อๆ แล้วก็ไปเลือกตั้งด้วย อ่า–ข้ามประเด็นนี้ไปดีกว่า เสี่ยง

แต่เรื่องหนึ่งที่ฉันเอามายืดได้ว่าทำเพื่อชาติก็คือเล่นหนังนี่ล่ะ

จะเป็นหนังเรื่องอะไรเสียอีก ถ้าไม่ใช่ตำนานสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิตพระบรมราชินีนาถ เนื่องในวโรกาสมหามงคลที่ทรงเจริญพระชนมพรรษาครบ 72 พรรษา เรียกว่าเป็นความร่วมมือร่วมใจกันทั้งจากภาครัฐและภาคเอกชน ฉันได้ติดสอยห้อยตามท่านมุ้ย (ม.จ.ชาตรีเฉลิม ยุคล) ไปเข้าเฝ้าในโอกาสพิเศษต่างๆ หลายครั้งก็เพราะงานนี้นี่แหละ แต่กว่าจะได้ชื่นใจกันก็ทำเอาท้อกันหลายที ว่านี่หรือคืองานเพื่อชาติ ทำไมมันเหนื่อยอย่างเง้!!

เอาตั้งแต่เริ่มเลย

ท่านมุ้ยเรียกฉัน-ซึ่งตอนนั้นเรียนอยู่ปี 3 – ไปแคสต์บทเป็นเลอขิ่น แล้วก็บอกคร่าวๆ ว่าต้องทำอะไรบ้าง โอเค รับทราบค่ะท่าน วันรุ่งขึ้นฉันก็ไปมหา’ลัยตามปกติ อ้าว ทำไมอาจารย์มองแปลกๆ

“อินทิรามาทำไม”

ว้ายยยยยย ทำไมล่ะคะ อิฉันก็มาเรียนน่ะเสะ ลงทะเบียนจ่ายค่าหน่วยกิตไปแล้วก็ประพฤติตัวเยี่ยงกุลบุตรกุลธิดาที่ดีของพ่อแม่ มาร่ำเรียนหาวิชาความรู้ไงคะ

“มีจดหมายมาขอตัวเธอไปช่วยงานปีนึง เดี๋ยวไปทำเรื่องดรอปนะ”

ชะ ช่วยงาน? งานอะไรคะ?

“ไปเล่นหนังท่านมุ้ยไง อ้าว ตกลงนี่เธอรู้เรื่องมั้ยเนี่ย”

ค่ะ

กลายเป็นฉันรู้ช้ากว่าคนอื่น ว่าท่านดรอปเรียนให้แล้วเพื่อให้ไปถ่ายหนัง ก็ได้แต่พับชุดนักศึกษาเข้าตู้ โบกมือลาเงินลงทะเบียนทั้งน้ำตา แล้วจัดเป้เตรียมตัวไปทำงานที่กาญจนบุรี

เมืองกาญจน์ (โดยเฉพาะจุดที่ฉันประจำการอยู่กองถ่ายหรือค่ายสุรสีห์นั่นเอง) ในตอนนั้น บางจุดฉันยังโทรหาแม่ไม่ได้เลยถ้าไม่เข้ามาในเมือง เรียกว่าเคว้งคว้างว่างเปล่าอย่างแท้จริง ค่ายทหารก็ดูเป็นกึ่งค่ายกึ่งป่า ต้นไม้แน่นจนฉันยังนึกไม่ออกว่าจะไปตั้งกล้องทำงานกันตรงไหน ไปแรกๆ ฉันก็เตรียมใจไป ว่าคงเริ่มถ่ายทำฉากอะไรง่ายๆ ก่อน

แต่ไม่ใช่ค่ะ ไม่มีการถ่ายทำค่ะ มีเพียงคอกม้าและสนามหญ้า พร้อมฝรั่งต่างชาติมากมายยืนต้อนรับอยู่ ฝรั่งเหล่านี้เป็นทีมงานสตันท์ทั้งการรบและขี่ม้า ฉันต้องมาเมืองกาญจน์นี่เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับบทเลอขิ่นเสียก่อน

โอ๊ย สบาย ม้านี่เคยขี่อยู่แล้ว เพราะพ่อฉันไม่ยอมให้ลูกสาวทำเสียชื่อพ่อที่เป็นทหารม้ายานเกราะ จับฉันขี่ม้าตั้งแต่ยังเด็กๆ ถึงจะไม่คล่องมากมายก็พอใช้การถ่ายหนังได้ล่ะน่า

อะไรนะ

ให้หัดแปรงขนม้า!!

นั่นล่ะค่ะจุดเริ่มงาน คือท่านไม่ต้องการให้ทำอย่างภาพยนตร์ทั่วๆ ไปที่ถึงเวลาก็ทำงานกันเลย หรือไปเทคคอร์สนิดๆ หน่อยๆ พอใช้การได้ก็เอา ท่านต้องการหลักสูตรเร่งรัด เพื่อพัฒนาฉันให้เป็นทหารหญิงขี่ม้าใช้อาวุธให้ได้

ดังนั้น, วันของฉันจึงจะเริ่มต้นขึ้นในตอนเย็นวันอาทิตย์ ที่รถกองถ่ายจะมารับฉันจากบ้าน ไปกินข้าวมื้อดึกที่เมืองกาญจน์ (หากินเองบ้าง ท่านเรียกไปกินเพื่อดูลักษณะนิสัยใจคอบุคลิกภาพบ้าง)เ ข้าโรงแรม นอน วันรุ่งขึ้นรถมารับตอนตี 5 ครึ่งไปกินข้าวแล้ววอร์มร่างกายที่ค่าย เช็กความพร้อมม้าประจำตัว แล้วหัดขี่ม้าจนถึง 10 โมง เริ่มพัก ทำการคูลดาวน์ทั้งม้าทั้งคน พาม้าไปเก็บ กินข้าวเที่ยงและพักผ่อนหย่อนใจได้ถึงบ่าย 2 ไปฝึกอาวุธจนถึง 4 โมงเย็น ไปขี่ม้าต่อถึง 6 โมงเย็นเก็บม้า หาข้าวกิน กลับโรงแรม

ทำวนไปอย่างนี้ทุกวันจนถึงรอบขี่ม้าสุดท้ายเย็นวันศุกร์ ฉันก็เก็บข้าวของใส่เป้กลับบ้าน นอน วันรุ่งขึ้นตื่นมาเอาผ้าซักตาก เก็บของลงเป้ ทำนู่นนิดนี่หน่อย ไปถ่ายรายการสด กลับบ้าน เพื่อที่วันอาทิตย์เย็นจะออกเดินทางไปเมืองกาญจน์เหมือนเดิม

แล้วครูฝรั่งแต่ละคนก็แสนจะใจดี (กัดฟัน) ตั้งแต่ครูสอนม้าที่บอกว่า ถ้าเราตกม้าไม่ถึง 10 ครั้ง จะเรียกตัวเองว่าเป็นไรเดอร์ (นักขี่) ไม่ได้ ฉันกลัวไม่ได้เป็นไรเดอร์ที่แท้ทรู เลยตกแม่งเสียตั้งแต่ทีแรกๆ เพื่อที่จะเรียนรู้ว่าถ้าตกซักสิบรอบแล้วยังไม่ถึงขั้นฝัง ก็ปล่อยให้เป็นนักขี่ไปเถอะ คงไม่มีอะไรทำอันตรายเราได้อีกแล้ว

หรือขี่ๆ ไปตามปกติ ก็อยากจะให้เราลองปลดอานปลดบังเหียนดูบ้าง เอาม้าไปขี่นำหน้าช้างบ้าง (ซึ่งอันนี้เป็นการสร้างความคุ้นเคยระหว่างสัตว์สองสปีชีส์รวมถึงมนุษย์หน้ามึนอีกคนบนหลัง) ซึ่งช้างร้องแปร๋นนึงม้าเราก็พร้อมจะแจ้นไปจากจุดที่ยืน โดยสะบัดเราลงมานอนเค้เก้อยู่ตรงนั้นอย่างไม่ไยดี ลองขี่ม้าขึ้นเขาบ้าง ขี่ข้ามสิ่งกีดขวางหลายๆ ระดับบ้าง ขี่ม้าลงน้ำบ้าง ให้ม้าหมุนตัวโดยใช้แต่ขาหลังบ้าง สารพัดจะจินตนาการ โดยทั้งหมดนั่นไม่มีอุปกรณ์อย่างนักขี่ม้าใดๆ มีหมวกแก๊ปไว้กันแดดกับผ้าใบ ส่วนชุดก็เสื้อยืดเสื้อกล้าม กางเกงแล้วแต่จะหาได้ เพราะยังไงในหนังก็ไม่ได้ใส่ชุดขี่ม้ากันนี่นา สร้างความคุ้นเคยไว้นี่ล่ะถูกต้องแล้ว

พอฉันถามว่าพี่จะให้ขี่เอาถ้วยเอาโล่อะไรกันขนาดนี้ เขาก็บอกว่าแลนด์สเคปที่นี่มันอเมซิ่งมาก อยากให้ลองทุกอย่าง สร้างความคุ้นเคยทั้งม้าและคน

“และปรินซ์ (อันนี้ฝรั่งหมายถึงท่านมุ้ย) อยากให้พวกยูได้ลองทุกอย่างให้คล่องที่สุด แล้วมาดูอีกทีว่าใครถนัดทางไหนที่สุดเพื่อจะได้เอาไปใช้ในหนัง”

พวกยูนั่นก็คือพวกฉัน ซึ่งตอนนั้นยังมีกันไม่กี่ชีวิต แถมบางคนยังไม่รู้ด้วยว่าจะได้เล่นเป็นอะไร หรือฉันที่ได้รู้ว่าได้เป็นตัวละครชื่ออะไร ก็ดันไม่มีประวัติในพงศาวดารเสียอีก ก็ได้แต่มองหน้าปลอบใจกันไปมาระหว่างทาถูยาบรรเทาปวดพร้อมยากันแมลงและครีมกันแดดเอสพีเอฟสูงสุดเท่าที่โลกจะกล้าผลิตออกมา

ส่วนครูสอนอาวุธนั้นก็จะไม่ยอมสอนกลเม็ดใดๆ จนกว่าฉันจะยอมวิ่งรอบสนามฟุตบอลพร้อมควงไม้พลองทั้งสองมือไปด้วยเสียก่อน

ภาพติดตาก็คือ-ฉัน- ซึ่งร้อนฉิบหายและเหนื่อยแฮ่กมาจากการขี่ม้า มือพองน้ำแตกซ้ำแล้วซ้ำอีกกึ่งวิ่งกึ่งเดินควงไม้พลองรอบสนามฟุตบอลพร้อมตะโกนวิธีเจ็บปวดพิสดารในการทำร้ายครูไปด้วย ว่าอย่าให้กูรอดไปได้นะมึ้งงงงงงงง โดยอันนี้เป็นวิธีที่ครูแนะให้ทำเอง บอกว่าเรียกพลังได้ดีและฮีไม่แคร์ว่าใครจะด่ายังไงตราบใดที่ยังวิ่งและเรียนอาวุธไหว วันไหนอารมณ์ดีๆ ยังมีขอให้ตะโกนด่าให้ดังขึ้นอีกด้วยซ้ำ

“ปรินซ์อยากให้พวกยูมีเพลงอาวุธที่ต่างจากสำนักดาบไทย ให้ดูสเปเชียลโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางกองทหารในสนามรบ ดังนั้นพวกยูต้องฝึกต่างจากคนอื่น”

วิธีของเขาคือบอกเป็นตำแหน่งตั้งแต่ 1-10 โดยแต่ละตัวเลขกำหนดไว้ที่จุดต่างๆ กันบนร่างกาย ประมาณว่า 1=ไหล่ซ้าย 2=ไหล่ขวา 3=กลางหัว–ไล่ไปเรื่อยๆ จนครบสิบ แล้วเวลาวางคิวบู๊ ครูก็จะมาบอกว่า เอ้า แซนดี้ (ชื่อฉันเองตอนอยู่กองฝรั่งเรียกง่าย อยากเรียกอะไรก็เอาเหอะ ฉันเหนื่อย หมดแรงเถียง) ยู 4-8-2 นะส่วนพีท (หมายถึงพี่ปีเตอร์ หรือคุณนพชัย ชัยนาม) ยูรับด้วย3-7-1

ฉันเลยต้องมานั่งท่องทุกวัน ว่า 1 คืออะไรวะ แล้ว 3 นี่มันหัวหรือหู เหมือนต้องท่องสูตรคูณฉบับพิสดารกันใหม่อีกรอบ

ยัง ยังไม่พอ

“ยูเป็นปรินเซส ทางอาวุธต้องต่างจากทหารชาย ลดการปะทะ ไม่ใช้แรงสู้ แต่ใช้ความเร็ว ดังนั้นไอมีอาจารย์พิเศษให้ยู” ชายผู้นั้นชื่อครูจิม จบจากเส้าหลิน นี่เรื่องจริง ครูจิมเป็นศิษย์ร่วมรุ่นเส้าหลินกับเจ็ท ลี สามารถผาดโผนได้เหมือนที่เราเห็นในหนังกำลังภายในนั่นแหละ

ผู้หญิงในเรื่องนี้มีอยู่ 2 คน คือฉันกับคุณแอฟ ทักษอร แรกๆ คุณแอฟก็มาขี่ม้าเป็นอันดีพร้อมร่วมฝึกอาวุธ ฉันก็ค่อยมีเพื่อนงงๆ เหนื่อยๆ ด้วยกัน แต่พอท่านมาเห็นก็สั่งระงับการฝึกของคุณแอฟโดยพลัน บอกว่าไม่จำเป็น คุณเขาเป็นนางในวัง ไม่ต้องสู้รบกับใครให้มือกร้าน

แล้วยังไงล่ะ ก็เหลือฉันคนเดียวล่ะสิ

แล้วแทนที่จะถนอมกล่อมเกลี้ยงฉันให้สมกับที่เป็นเจ้าหญิงเหมือนกัน (เลอขิ่นก็เป็นเจ้าหญิงนะ!) ฉันกลับโดนลากถูลู่ถูกังมากกว่าเดิม ด้วยเหตุผลว่า “ยูต้องรบได้ไม่ต่างจากผู้ชาย”

โว้ยยยยยยยยยยยย เป็นผู้หญิง ต้องรบสไตล์ผู้หญิงสายเส้าหลิน แต่ต้องเก่งไม่แพ้ผู้ชาย กูจะบ้าาาาาาา ม้าก็ต้องขี่ วิ่งก็ต้องวิ่ง เข้าสถานีฝึกชกกระสอบ กระโดดเชือก วิดพื้นฉันก็ต้องทำ แถมต้องทำไปเรื่อยๆ ด้วย เพราะไม่รู้ว่าถึงเวลาถ่ายทำจริงๆ ท่านจะให้ทำอะไรบ้าง

บางทีน้องทรายก็คิดนะ ว่าทำไมน้องทรายถึงได้ทาเบตาดีนบ่อยกว่าแฮนด์ครีม

ก็เนี่ย, ฉันทำทั้งหมดนั่นอยู่แปดเดือน โดยยังไม่ได้รับค่าจ้างค่าตัว เพราะตามธรรมเนียมแล้วถือว่าภาพยนตร์ยังไม่เริ่มถ่ายทำ ท่านเองก็ไม่ได้ห้ามไปทำงานอื่น แต่เอาจริงๆ ฉันก็ทำอะไรไม่ไหวอยู่แล้ว ไปถ่ายรายการทีแทบจะยกสคริปต์ไม่ไหวเพราะแขนล้า จะไม่ทำก็ไม่ได้ในฐานะหัวหน้าครอบครัว

หลายคนอาจจะค่อนแคะว่าแหม–เพื่อชาติจริงต้องไม่รับค่าตัวสิยะหล่อน

ก็อยากจะแมนๆ ใจๆ อย่างนั้นเหมือนกันนะตัวเอง แต่ฉันก็ทำมาหากินน่ะ งานใดๆ ในโลกก็ต้องได้รับค่าแรงกันเป็นธรรมดาทั้งสิ้นอยู่แล้ว ไม่ว่าจะครู พยาบาลทหาร ตำรวจ ฉันก็บอกได้แค่ว่าไม่ได้รับค่าตัวแพงเสมองานอื่นๆ และทุกคนก็ทำกันเต็มที่ ไม่ใช่เฉพาะฉันคนเดียว

แปดเดือนผ่านไปพร้อมกล้ามหลังกล้ามไหล่และผิวที่พัฒนาความเข้มไปอีกหลายเฉด และเสียงเปรยจากแม่ว่ายังไงกันคะลูก หนูจะอินดี้ไม่รับงานอะไรอีกเลยอย่างนี้ไปอีกนานมั้ย แม่และน้องๆ จะได้หัดถือศีลกินใบไม้ เพราะหนูกินข้าวกองได้ แต่ที่บ้านทำไม่ได้นะคะลูก

ในที่สุด, ฉันก็ได้ลงสนามถ่ายทำจริง

วันแรกผ่านไป

อื้อหืออออออออ อยากวิ่งไปกอดครูทุกคนรวมถึงท่านมุ้ยด้วย

บอกกันอย่างสุภาพที่สุดคือ, แถวนี้แม่งเถื่อน บอกตรงๆ นะ ไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้ คือจากตอนฝึกที่ทำทีละอย่างก็โคตรเหนื่อยแล้ว พอวันจริงคือต้องทำทุกอย่างที่ฝึกมานั่นพร้อมๆ กันในทีเดียว วิ่งไปฟันดาบแล้วขึ้นม้าขี่ออกไป จอดม้าลงมาสู้ใหม่ ทำอย่างนี้วนไป วนไปทั้งวัน

ฉันได้เห็นทหารหนุ่มๆ รุ่นๆ เป็นลมคาฉากอยู่หลายคน เพราะทั้งแดดทั้งไฟ ทั้งความกระหายน้ำ หมวกหรือเสื้อแขนยาวที่ได้เคยใส่กันตอนซ้อมก็ไม่มี ไหนจะกองไฟที่จุดสุมสร้างควันและไอร้อนในฉากอีก สร้างความเดือดให้กับทุกสิ่งมีชีวิตอย่างพร้อมเพรียง เราก็สู้กันไป ปฐมพยาบาลกันไป ตะโกนใส่กัน ด่ากัน ร้องไห้ หัวเราะกันไปอย่างนั้น

จนครบปีที่ทีมสตันท์ฝรั่งจะกลับ

จริงๆ ฉันก็อยากเขียนอะไรให้มันซึ้งๆ ล่ะนะ แต่ความจริงมันก็ไม่ซึ้งอะไรขนาดนั้นเราบอกลาและขอบคุณกัน ครูๆ แต่ละคนที่เคยตะโกนใส่ฉันและฉันกรี๊ดกลับก็หัวเราะให้ กอดกัน แล้วก็บอกว่า

“ยูทำได้ อย่าดูถูกตัวเอง”

เออ เราทำได้จริงๆ

ถ้าจะมองว่าทั้งหมดนี่มันเกี่ยวกับการทำเพื่อชาติที่เกริ่นมาข้างต้นตรงไหน ก็คงจะเป็นตรงนี้ล่ะ ว่าที่จริงแล้วเราก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่ได้หมายความว่าห้ามบ่นห้ามไม่พอใจ ฉันเองตอนฝึกนี่ก็ด่ากันจะเป็นจะตาย ทั้งเราบ่นเขาด่า หรือเราด่าเขาดื้อ เจ็บตัวก็บ่อย งอแงก็มาก แต่ถึงที่สุดแล้วเราต่างก็ปรับตัว เราต่างก็พัฒนา ไม่มีใครถูกหรือผิดไปตลอดกาล

อย่าให้ใครต้องมาย้อนถามเลยว่าตกลงปัญหามันอยู่ตรงไหน และคุณหรือใครอยู่ในกระบวนการที่ไม่ด่า แต่ก็ไม่เห็นปัญหา ไม่ช่วยอะไร แถมร่วมด่าคนที่สงสัยเสียอีกว่าบังอาจสงสัยขึ้นมาได้ไง แน่จริงก็ไปทำเองสิ

ฉันว่ามันไม่ใช่นา แบบนั้นดูเหมือนคนที่ควรจะทำหน้าที่กลับไม่ทำ แต่โยนมาให้เรารับผิดชอบแทนหรือเปล่าหว่า

Illustration by Waragorn Keeranan

You might also like

---

“จ่ายค่าบัวลอยให้พี่ด้วยครับ ขอสองร้อยเอาไปทำบุญลงไอจีค่ะ” ว่าด้วยเงินทองในกองถ่าย

19 December 2018

ความพินาศวอดวาย เมื่อคุณให้(บาง)กองถ่ายเช่าบ้านเป็นสถานที่ถ่ายทำ

28 February 2018

คนกอง เดอะ ซีรีส์ : ว่าด้วยความชุลมุนวุ่นวายของฝ่ายเสื้อผ้า หน้า ผม

17 May 2017

คนกอง เดอะ ซีรีส์ : ว่าด้วยฝ่ายประสานงาน และผู้ช่วยหลากชั้นวรรณะ

31 May 2017