ดราม่าน่าสนใจ

ดราม่าน่าสนใจ (ฉันสนใจนะ ใครไม่สนฉันก็จะเล่าให้สนให้ได้) ประจำสัปดาห์นี้ คือเรื่องระหว่างแรปเปอร์ชื่อดังกับร้านเสื้อร้านหนึ่ง

จริงๆ เรื่องเริ่มมาจากเพจสุดฮอตเรื่องดารา มีข่าวการแตกคอกันภายในระหว่างกลุ่มแรปเปอร์ท่านนี้ แต่ที่เด็ดไปกว่านั้นคือ ในคอมเมนต์เป็นพันที่มาออกความเห็นท้ายข่าว มีคอมเมนต์หนึ่งบอกว่าเคยเจอกับแรปเปอร์ท่านนี้มาแล้ว มีความเย่อหยิ่งจองหองเรื่องมากลำไยน้อยหน่าแก้วมังกรเป็นกำลัง แถมคนที่ติดตามแรปเปอร์ก็ตัวเหม็น (อันนี้ดูไม่ค่อยเกี่ยว แต่เขาเขียนมา ฉันก็ว่าไปตามนั้น)

เท่านั้นแหละ หลายคนก็ซี้ดปากไปอ่านไป บ้างก็ออกความเห็นกันไป

 
แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นยังไง อะ ความเดิมมันเป็นอย่างงี้ค่ะ

จากปากคำของฝ่ายร้านค้า (พนักงานขายหญิง) ได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อว่า เหตุที่เจอ (ซึ่งไม่ได้เกี่ยวกับข่าวในเพจที่เอามาลง แต่เป็นความแซ่บอีกเรื่องที่เธอบอกว่าเจอมากับตัว)ก็คือ ทางแรปเปอร์เข้ามาลองเสื้อที่ร้านเห็นว่าใส่ออกมาดูเท่ไม่หยอก เลยขออนุญาตถ่ายรูป ทางแรปเปอร์หนุ่มก็บอกกับเธอว่าไม่สามารถให้บันทึกภาพได้ เพราะปกติถ้าใส่เสื้อยี่ห้ออื่นใดเพื่อเป็นการโฆษณาจะต้องมีค่าตัวในหลัก 7 พัน หรือไม่อย่างนั้นก็ยกเสื้อให้เขาไป แล้วจะถ่ายก็โอเค เบเบ้ (จุดสังเกตที่1)

อะ เรื่องนี้ก็จบไป แต่พอเพจข่าวเอาเรื่องราวของแรปเปอร์คนนี้มาลง คุณพนักงานก็เลยเข้าไปเขียนความคิดเห็นแบบซี้ดปาก ถึงประสบการณ์ตรงที่เธอพบเจอมา เรื่องคอมเมนต์นี้ก็เดินทางไปถึงหูแรปเปอร์ด้วยวิธีใดฉันก็ไม่อาจทราบได้ แต่ก็ทำให้มีการกลับมาเคลียร์ใจกันที่ร้านเดิม

โดยต่างฝ่ายต่างก็บอกว่า ตนพูดดีๆ ไม่มีหาเรื่อง แค่ฝ่ายแรปเปอร์มาถามว่า ไปคอมเมนต์ถึงเค้าแบบนั้นได้อย่างไร เธอจึงตอบไปว่า ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อคุณเป็นบุคคลสาธารณะ (จุดสังเกตที่2)

“แรกเริ่มเลยก็คือเขาเข้ามาลองเสื้อ เราก็เห็นว่าเขาเท่ดี โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นใครก็เลยขออนุญาตถ่ายรูป เขาบอกว่าไม่ได้ปกติผมให้ถ่าย 7 พัน หรือแลกกับเสื้อหนึ่งตัวที่ผมใส่ เราไม่มีอำนาจตัดสินใจในตรงนั้น เราก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรค่ะไม่ถ่ายก็ได้ เขาก็กำลังจะออกจากร้านไปโดยที่ไม่ได้ซื้ออะไร เขาก็หันมาถามว่าไม่รู้จักหรอว่าเขาเป็นใคร เราก็บอกว่าขอโทษค่ะ ไม่รู้จริงๆ เขาก็บอกว่าผม… มันก็จบเรื่องของปีที่แล้ว จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีเพจเพจหนึ่งเอาเค้าไปลง เราก็เลยเข้าไปเมนต์ด้วยความที่เรามีประสบการณ์กับเขา ก็อาจจะรุนแรงนิดหนึ่ง เขาก็เลยเหมือนไม่พอใจ ก็เลยเป็นเรื่องที่ตามมาจนถึงเมื่อวาน”

ล่าสุดเขาเหมือนมาชี้แจงว่าเขามาพูดดีๆ ก่อน จริงไหม?

“ไม่ ประโยคแรกบอกเลยคือคุณมีอะไรกับผม ไปเมนต์อย่างนั้นทำไม เราก็เลยตอบกลับไปว่า แล้วทำไมถึงเมนต์ไม่ได้ก็คุณเป็นคนสาธารณะ แล้วเพื่อนเขาก็บอกว่าทุกคนเป็นคนสาธารณะ”

เขาบอกกำลังจะอธิบายแต่เราไม่ฟัง จริงไหม?

“มันเป็นการโต้เถียงที่ต่อเนื่องในคำพูด พูดมาสวนกันไปๆ มาๆ มันไม่มีใครที่ลดราวาศอกกว่ากัน มันก็เลยไม่ได้มีการสนทนาเกิดขึ้น เพราะเขาใช้คำถามยังงั้น แล้วก็มีการชี้หน้าบอกคุณหยุด เราก็ถามว่าทำไมเราต้องหยุด คือเขาไม่ได้เปิดมาว่าขอคุยดีๆ แบบนั้นเราก็จะคุย แต่เขาเข้ามาแบบหาเรื่อง เขาหาเรื่องมา เราก็หาเรื่องกลับเหมือนกัน”

“หลังจากวันนั้นเวลาประมาณ 4 ทุ่มก็ไปแจ้งความ ก็ลงบันทึกประจำวันปกติ แต่พี่ตำรวจก็บอกนะว่าใครๆ ก็โดนนินทาได้ โดนวิจารณ์ได้ คนสูงกว่าเขา ดังกว่าเขา มีอำนาจกว่าเขาก็โดนนินทาได้ เขาเป็นแค่ศิลปิน”

(ข้างบนพิมพ์ตัวหนาในคำพูดนั้นฉันเอามาจากลิงก์สัมภาษณ์คุณพนักงานขายถึงเหตุการณ์นี้จากเพจของสำนักข่าวอมรินทร์ทีวีค่ะ โดยก่อนจะเป็นเรื่องราวขึ้นมา เธอ (พนักงานขาย) ก็เคยโพสต์เรื่องนี้ในเฟซบุ๊กส่วนตัวเช่นกัน โดยเปิดเป็นโพสแบบพับลิก)

เอ้า มาว่ากันทีละเรื่อง เริ่มจากการขอถ่ายรูป

ฉันยอมรับว่าเดี๋ยวนี้การบันทึกภาพมันง่ายมาก ในเมื่อโทรศัพท์ทุกคนมีกล้อง พร้อมค่ามาตรฐานความคิด (ไม่ได้หมายถึงทุกคนนะ แต่ก็ส่วนใหญ่ที่เห็นมา) ว่าก็แค่ถ่ายรูปอะ ถ้าไม่พร้อมให้ถ่ายก็อยู่บ้านไปดิ อย่าออกมา

แต่ก็นะ ชีวิตมนุษย์มันก็ไม่ได้ตรงไปตรงมาขนาดนั้น การขอถ่ายรูปบางครั้งจึงอาจสร้างความไม่สบายใจ ไม่เข้าใจ ลำบากใจ ไปถึงขัดใจกันได้ง่ายๆ

ฉันเคยโดนขอถ่ายรูป ก็โอเค ยินดี ยืนรอถ่ายรูปกับคนนั้นคนนี้จนเสร็จเรียบร้อย คนขอก็ยังไม่เดินกลับมาฉันเลยเดินไปล้างเครื่องสำอาง เปลี่ยนชุดเตรียมกลับบ้าน ก็เดินออกมาเจอคนขอแต่งหน้าเต็ม ติดขนตา ทาลิปกลอส ถือกล้องรอถ่ายรูปกับอีหน้าจืดอย่างฉัน

อือ ไม่เนาะ ไม่น่าจะใช่แผนการเปรียบเทียบอะไร

ฉันเคยโดนขอถ่ายรูปหลังจากดูหนังเศร้า ร้องไห้หน้ายับตาบวม พอบอกว่าอย่าเพิ่งเลยได้มั้ยคะ พี่หน้ามึนมากเลยเนี่ย ก็ได้รับคำตอบมาใสๆ ว่า ไม่เป็นไรค่ะ หน้าหนูโอเค

เอ๊ะ ก็หน้ากู เอ๊ย ฉันมันไม่โอเคนี่

ฉันเคยโดนขอถ่ายรูปจากทีมช่วยเหลือที่มาสแตนบายรอในฉากแอคชั่น ซึ่งฉันนั้นเพิ่งถูกไล่ฆ่า ลูกตาย ไฟไหม้บ้าน และกำลังยืนทำอารมณ์รอคิววิ่งเข้าไปกรีดร้องในฉาก

เอ่อ—สักครู่ได้ไหมคะ

เดี๋ยวพวกผมก็กลับแล้วเนี่ย อุตส่าห์รอ

อะ งั้นถ่ายเลยก็ได้ค่ะ

พี่เดินมาตรงนี้หน่อยดิ นั่นมืดอะ

อะ…ก็ได้ค่ะ

กล้องผมช้านิดนึงนะพี่

….ผ่านไปอึดใจพระพุทธ….

เอ๊ย เมมเต็มอะพี่ โทษที เดี๋ยวๆ ลบรูปเก่าทิ้งแป๊บ

มาถึงประโยคนี้ สมาธิความเศร้าที่ฉันเฝ้าฟูมฟักมาก็มลายหายไปจนหมดสิ้น จริงๆ ต้องเป็นหน้าที่ทีมงานนั่นล่ะ ที่จะมาคอยดูแลให้ฉันได้อยู่ในมุมสงบเพื่อรักษาอารมณ์ไว้ให้ต่อเนื่อง แต่ก็นะ ทุกคนก็วุ่นไง ฉันก็ต้องพยายามดิ้นรน ทั้งรักษาอารมณ์ แต่ก็ต้องยิ้มให้กล้องที่เมมเต็มแล้วเต็มอีก เดินออกจากจุดมาร์กมาพื้นที่ที่มีแสงพอโดยทิ้งเลือดเอฟเฟกต์หยดเป็นทางจากเสื้อ เพราะเหนื่อยและสมองตื้อเกินกว่าจะหาเหตุผลมาอธิบายกับคนขอถ่ายว่าทำไมฉันจึงยังไม่พร้อมจะให้บันทึกภาพตอนนี้ค่าาาาาา

แล้วก็ยังมีประเภทขอถ่ายรูปกับฉันโดยให้คนที่มาด้วยเป็นคนถ่ายรูปให้ ฉันก็ต้องเผชิญกับอาการสารพัด ทั้งชักสีหน้าว่าไม่เห็นจะอยากถ่ายเลย / ส่งเสียงลอยๆ ออกมาดังๆ ก่อนที่ฉันจะถูกขอถ่ายว่า ’ทรายเหรอ แล้วไงอะ’ / ออกตัวว่าลูก พ่อ แม่ ย่า อาเขย พี่ขายลูกชิ้นข้างบ้านชอบมากเลยนะ จนบางทีฉันต้องถามกลับไปขำๆ ว่าแล้วคนขอถ่ายรูปเนี่ย ไม่ได้ชอบฉันบ้างเรอะ? มีแต่คนอื่นชอบทั้งนั้นเลย หรือคนถ่ายรูปเล่นมุกต่างๆ เช่นนับเป็นวัน เดือน ปี หรือเริ่มนับจากร้อย แล้วบอกว่าล้อเล่นนนนน หรือหันกล้องหาตัวเองไม่ใช่ฉันกับคนที่ขอให้ถ่าย หรือถามว่าต้องใช้กี่แอปดี ฯลฯ ซึ่งนำพามาซึ่งความเจื่อนและหัวเราะแห้งๆ ได้ดีมาก (ฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมต้องพยายามตลกกัน ขอถ่ายรูป ให้ถ่ายรูป ถ่ายรูป จบ ขอบคุณ แยกย้าย ฉันว่าก็ง่ายดีนะ ทำไมต้องพยายามตลก อันนี้ก็ยังเป็นสิ่งลึกลับพอสมควร)

อะ นี่ก็เป็นเล็กๆน้อยๆ ซึ่งฉันขอย้ำไว้ตรงนี้เลยว่าเป็นส่วนเล็กน้อยมากๆ ที่ฉันได้เจอ แต่มักจะมีความโดดเด่นชวนจดจำแทบทุกครั้ง

พูดแทนเพื่อนร่วมงานในวงการเลยก็ได้ ว่าเราไม่ค่อยมีปัญหาหรอกกับการขอถ่ายรูป ออกจะดีใจด้วยซ้ำว่ามีคนจำได้ และอยากบันทึกภาพร่วมกับเรา แต่ตอนนี้กลับมีเรื่องต้องระวังยิ่งกว่าเรื่องจังหวะการขอถ่ายรูปแล้วก็คือ ในเฟรมนั้นถ่ายติดอะไรบ้าง

นักร้องนักแสดงหลายคนเซ็นสัญญาหรือเป็นตัวแทนของสินค้าหลายอย่าง ตั้งแต่เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าเครื่องสำอาง ร้านทำเล็บ แว่นตา โทรศัพท์มือถือ น้ำพริกปลาร้า ขนมปังหน้าหมู กลูต้า คอลลาเจน ยาดมแป้งน้ำฯลฯ

คือเขาก็ไม่ได้อยากเรื่องมาก (อันนี้ไม่ได้พูดในกรณีของแรปเปอร์ที่เป็นข่าว ซึ่งคุณอาจจะรู้สึกว่าเขาพูดจากวนประสาทหรืออะไรก็ตาม ซึ่งนั่นเป็นอีกประเด็นหนึ่ง) แต่ถ้าไปถือไปแตะไปจับไปแนบหน้ากับอะไรก็ตามที่เขาเป็นตัวแทนของยี่ห้ออื่นอยู่ ก็อาจจะนำพาความซวยมาถึงตัวได้ง่ายๆ ด้วยการถูกเจ้าของสินค้าหรือบริการนั้นฟ้องเรียกร้องเอาค่าผิดสัญญากันจนล่มจม

ตอนนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดามากที่ละครแต่ละเรื่องที่ฉันรับเล่นต้องสอบถามก่อนว่านักแสดงแต่ละท่านติดสัญญากับสินค้าตัวไหนบ้าง เพราะของใช้ประจำวันที่เอามาเข้าฉากนั้น อาจจะก่อให้งานเข้าร้าวฉาน เช่นสมมติว่า ฉันเป็นพรีเซนเตอร์โทรศัพท์ยี่ห้อหรูในเครือข่ายดัง แต่ในเรื่องดันรับบทเป็นคุณหนูตกกระป๋อง ต้องใช้โทรศัพท์มือถือจอขาวดำไร้ 4G ทีมงานจะไปเอาอะไรมาให้ฉันถือไปเปล่าๆ นี่ไม่ได้นา ต้องไปคุ้ยไปค้นหาโทรศัพท์ยี่ห้อเดียวกับที่ฉันเป็นพรีเซนเตอร์แต่อาจจะเป็นรุ่นเก่ามาให้ถือ หรือถ้าหนักกว่านั้นก็อย่าถืออะไรเลยเป็นดีที่สุด จะใช้นกพิราบหรือสัญญาณควันติดต่อกันก็ได้ เอาเป็นว่าอย่าให้ฉันข้องเกี่ยวกับเครื่องมือหรือเครือข่ายสื่อสารใดๆ เป็นพอ

ดังนั้นคุณที่คิดว่า เฮ้ย แค่เดินไปขอถ่ายรูปเฉยๆ ทำไมยุ่งยากจังวะ? เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ คุณอาจจะใส่เสื้อสกรีนยี่ห้อคนละยี่ห้อกับที่ดารารับงานไว้ หรือไปยืนถ่ายหน้ารถคนละยี่ห้อกับที่เพิ่งเซ็นสัญญากันไป หรือยืนข้างไข่เค็มคนละเจ้ากับที่เพิ่งรับเงินค่าลงไอจีไป เกิดคุณถ่ายรูปเสร็จ เอาลงโซเชียลแล้วกดแทคไข่เค็มคนละเจ้า ความบรรลัยก็จะบังเกิดขึ้นแก่ศิลปินที่คุณรักนั่นล่ะ ไม่ใช่ใครอื่น

ดูเหมือนอะไรก็เป็นเงินเป็นทองไปหมดใช่ไหม…จะว่าแบบนั้นก็ใช่ แต่บางทีราคาที่คนต้องการก็แค่มารยาทต่อกันเท่านั้นเอง ซึ่งคำว่ามารยาทนี้ก็นำมาสู่ประเด็นที่ 2 นั่นก็คือความเป็นบุคคลสาธารณะ มันแทบจะกลายเป็นว่าเราจะปู้ยี่ปู้ยำกับใครที่เรามอบสถานะคนสาธารณะก็ได้

ฉันเคยได้ยินคนที่มาขอถ่ายรูปกับฉัน เรียกนักแสดงอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ นั่นด้วยสรรพนาม ‘ไอ้’ ต่อด้วยการซักประวัติเชิงขำขัน และหันมาสรุปกันเองว่า โอ๊ย ดังตอนกูเกิดอะ กูเกิดไม่ทันเค้าดัง ไม่ต้องถ่ายหรอก

ไม่รู้สินะ ได้ยินอะไรแบบนี้ฉันก็รู้สึกอาชีพฉันมันต่ำต้อยด้อยค่าจัง ต่ำขนาดที่ว่าเขานึกจะพูดจะโพล่งอะไรออกมาลุ่นๆ ต่อหน้าต่อตาก็พูด

ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้เรียกคุณเรียกท่าน หรือมานั่งจำประวัติดารานักแสดงทุกคนในวงการหรอก แต่อะไรบางอย่างน่ะเก็บไว้คุยกันเองก็ได้คุณเอ๋ย พูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ก็จริงอยู่ว่าเขาสาธารณะ แต่เขาก็เป็นคนมีความรู้สึกเหมือนกันกับทุกคนนั่นแหละ

กล่าวโดยสรุปรวมๆ สำหรับดราม่านี้ในความเห็นของฉันก็คือคนแต่ละคนก็มีราคาน่ะคุณ เหมือนเจมส์ บอนด์ต้องแอสตันมาร์ตินกับโอเมก้า มาร์ตินี่มะกอกเขย่าไม่คนอะไรงี้น่ะ แล้วไม่จำเป็นต้องดังเท่าเจมส์ บอนด์นั้นด้วย เพราะทุกคนมีราคาในแบบของตัวเอง และบางทีสิ่งที่คุณต้องจ่ายเขาคือมารยาทเท่านั้น คุณเองก็คงไม่อยากให้ใครที่ไหนไม่รู้มาพูดจาวิจารณ์คุณต่อหน้าเหมือนกันนั่นล่ะ

สำหรับกรณีของแรปเปอร์ก็คือ ถ้าเขามาลองเสื้อร้านคุณ คุณขอเขาถ่ายรูปในตอนใส่เสื้อที่ร้านจำหน่าย และเขาบอกว่าเขาคิดเงินค่าถ่าย / ต้องให้เสื้อไปฟรีๆ หรือต้องลดราคาให้เขา เป็นเรื่องถูกต้องค่ะ

คือเขาอาจจะเรียกร้องหรือไม่เรียกร้องก็ได้และไม่ได้บอกว่าถูกต้องที่แรปเปอร์พูดจากวนตีน และ (อีกครั้ง) แน่นอนว่าคุณมีสิทธิ์ไม่ถูกใจ แต่เขามีสิทธ์ไม่ให้ถ่ายจริงๆ นะ มันคือการทำมาหากินค่ะ ลงรูปในไอจียังคิดเงินกันเป็นครั้งเลย ราคาขึ้นอยู่กับความถี่ที่คนจะได้เห็น ขึ้นอยู่กับยอดฟอลโลว์ กับผลงานล่าสุด กับสปอนเซอร์ กับนั่นนี่นู่นโน่นอีกเยอะแยะ

และอีกเรื่องก็คือ ในเมื่อคุณก็เรียกเขาว่า ‘บุคคลสาธารณะ’ ซึ่งถ้าคุณเชื่ออย่างนั้นอย่างสุดใจจริงๆ คุณก็ต้องยอมรับด้วย ว่านอกจากคุณอยากจะแหกด่าเขาตรงไหนก็ได้ด้วยความสาธารณะนี้ คุณก็เอาเขามาใช้งานได้ด้วยความสาธารณะอันมีคนรู้จักกลาดเกลื่อนนี้เช่นกัน (การที่คุณไม่รู้จักไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่รู้จักน่ะ อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับที่เจ้าตัวเขาคิดอีก ว่าเขาควรมีมูลค่าหรือได้รับอะไรกลับมาบ้าง) นอกจากวันไหนเขาอยากถ่ายให้เพราะรู้จักสนิทสนม เป็นป้าสะใภ้ เป็นหลานปู่นั่นก็อีกเรื่อง

มันเย็นชาใช่ไหม? ใช่ แต่โลกมันก็เป็นแบบนี้

ถ้าคุณอยากถ่ายรูปเอง คุณก็สามารถรอตอนเขากลับไปใส่เสื้อเดิมของเขาอะ อันนั้นโอเค ถ้ายังจะไม่ให้ถ่ายก็ค่อยไปทำตุ๊กตาวูดูใส่มันก็ได้ หรือปิดป้ายหน้าร้านว่าห้ามมันเข้าก็ยังได้เลย แต่จะมาบอกว่าเค้าเป็นบุคคลสาธารณะ เลยจะทำหีบทำตู้กับเค้าเมื่อไหร่ยังไงก็ได้เนี่ย มันไม่ใช่

โอย เขียนไปเขียนมานี่เหมือนฉันจะชักศึกเข้าหาตัวเองเสียแล้วนะนี่คุณเอ๋ย แต่เอาเถอะ ฉันเชื่อว่าผู้อ่านนั้นอ่านกันละเอียดละอี้ดีอยู่ และคงเข้าใจดีว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร และสุดท้ายคือ ฉันยินดีให้ถ่ายรูปค่ะ ยกเว้นในสถานการณ์คับขันดังยกตัวอย่างมา เพราะขอกันต่อหน้านี่จะได้มีเรื่องราวความทรงจำดีๆ ไว้ระลึกถึงกัน เผื่อฉันตายไป จะได้ไม่เป็นผีมาทวงแค้น ว่าใครที่แอบถ่ายรูปฉันตอนซู้ดก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก หาวเป็นดาวเป็นเดือน หรือตาบวมหน้าเบ้เพราะร้องไห้มาใหม่หมาด

ใครแอบถ่ายแบบนั้นไว้ ฉันจะตามไปหลอกหลอนให้หมด จนกว่าจะสำนึกกลับใจ เผากล้องฟรุ้งฟริ้งรุ่นล่าสุดไปปลอบขวัญฉันในปรโลกให้แล้วใจ

ตามนี้นะ!

Illustration by Waragorn Keeranan

You might also like

---

หรือเรื่องนี้มีแค่ด้านเดียว? เข้าใจ Dichotomous Thinking เมื่อโลกนี้ไม่ได้มีแค่ขาวกับดำ

9 January 2024

Pokemon Go กลบโอลิมปิก พิษสวาทก๊อปไหม และชาวไทยโหวตรับร่างรัฐธรรมนูญ

7 August 2016

เส้นแบ่งอันเบาบางทางจริยธรรมและความคาดหวังสาธุอนุโมทนานะคะ

5 October 2016

ชั้นน่ะนะ ดูละครถึงตีสามตีสี่ อะไรทำให้เราติด ‘ซีรีส์เกาหลี’ คะพี่ชาย?

20 September 2016