สวยต้องสู้

คราวก่อนเขียนเรื่องความงามด้วยการทำไป คราวนี้มาพูดถึงคนงามที่แท้ทรูทั้งหลายบ้างดีกว่า

ตัวฉันเองแทบไม่เคยได้ข้องแวะกับงานสายบิวตี้ใดๆ (ที่ได้โฉบไปบ้างเป็นครั้งคราว ก็ด้วยเครดิตว่า ‘แปลก’ หรือเอาแบบเพราะๆ คือ ‘เก๋’) ซึ่งฉันก็สบายใจดีมาสนุกกับสายบู๊ที่เหมาะกับหน้าตา นิสัย และขนาดตัวอย่างเป็นล่ำเป็นสัน พลางเฝ้าฝันว่าเมื่อไหร่หนอ พลาสเตอร์ยา เบตาดีน และเคาน์เตอร์เพนจะเห็นคุณค่าของการมีพรีเซนเตอร์ซักที  เพราะฉันมั่นใจว่าสามารถพรีเซนต์สรรพคุณของสินค้าเหล่านั้นได้อย่างดีเยี่ยม

ไอ้การเล่นบู๊แล้วมีผิดคิว เจ็บตัว กระดูกร้าว ฯลฯก็ไม่ได้ถือว่าเกินความคาดหมายใช่มั้ย ฉันก็เล่าชะตากรรมฉันผ่านคอลัมน์นี้ให้คุณได้อ่านอยู่เนืองๆ แต่เอาเข้าจริง, ลงว่าทำงานตรงนี้ มีหรือจะรอดพ้นไปได้ สายบิวตี้เขาก็มีความระทมในแบบของเขาเหมือนกัน

ไม่ว่าจะงานผิว งานผม งานมือ บิวตี้อินฟลูเอนเซอร์ พรีเซนเตอร์ความงามมันก็คืองาน และยิ่งคุณต้องสวยวิ้งผิดค่าเฉลี่ยมนุษย์ ขนาดที่เราๆ ท่านๆ ดูทีวีหรือไถไอจีมาหยุดที่รูปคุณคนสวยนี้ ก็จะบันดาลให้เกิดอาการมือลั่น ใจสั่นระรัว ต้องรีบตามไปซื้อมาใช้ มาฟอก มาอาบ มาสระ มาทาบ้างเป็นชุลมุน งานคุณก็ยิ่งยากทวีคูณ เพราะคุณต้องสวยเปล่งแสงขนาดนั้นน่ะสำหรับงานขายของ

แต่กว่าความงามซึ้งละมุนละไมจะฉายแสงออกมาได้นั้น ก็ต้องแลกกับความวิปริตผิดธรรมชาติทั้งหลายทั้งปวง ไล่ไปตั้งแต่อ่อนๆ อย่างการทำงานจนดึกดื่นตาแดงบวมช้ำ รองพื้นลอยออกจากผิว (ฉันเคยร่วมเข้าฉากกับคุณแอฟ ทักษอรสุดสวย ซึ่งคุณแอฟก็ต้องสวยแบบนั้นอยู่ทั้งคืน ต่างกับฉันที่จะนอนแถกเหงือกไปกับพื้นยังไงก็ได้ เมื่อยนักก็เหยียดยืดขา แต่คุณแอฟนั่นนุ่งผ้ายกหน้านางขมวดผ้าข้างบนก็จับจีบเป็นกลีบกุหลาบ ชนิดถ้านุ่งให้ฉันคือพังพินาศตั้งแต่ยังเดินไปไม่ถึงหน้ากอง ตี 2-ตี 3 หนาวจะตายชัก คุณแอฟก็นุ่งผืนห่มผืนอยู่อย่างนั้นห้ามขนลุก เพราะถ่ายออกมาในหนังตัวจะเป็นตุ่มๆ น่าบัดสี อย่าขยับตัวเร็วเพราะจีบหน้านางจะแตกย่นยู่ อย่าสะบัดหน้าแรงเพราะแสกผมจะไม่ตรง ห้ามตาแดงตาโรยด้วย ทั้งที่สู้ไฟกองถ่ายมาทีละหลายชั่วโมง แต่คุณแอฟก็แสนจะเป็นคุณแอฟเวลาท่านมุ้ยสั่งว่าคุณแอฟจ๊ะ ตาอย่าโรยจ้ะ คุณแอฟก็จะตอบว่า “ขอโทษค่ะ แอฟง่วง” ซึ่งถ้าเป็นฉันคงตอบอะไรพิลึกๆ หรือหลับกลิ้งจนหนังหน้าเป็นรอยเสื่อให้ท่านง้างปากด่าตั้งแต่เห็นหน้าแล้วเป็นแน่) ไปจนถึงขั้นสาหัสอย่างแม่เพชรา เชาวราษฎร์ที่นัยน์ตาสวยหวานปานน้ำผึ้ง เลยโดนจัดไฟส่องตาจนเสียการมองเห็นหรือเคสนางเอกสาวคนล่าสุดที่ผิวไหม้แสบแดงไปทั้งตัว และผิวเปลือกตาลอกเพราะสู้ไฟใหญ่จากการทำงาน

ทุกคนคงรู้ว่าสิ่งของผู้คนนั้นจะสวยได้ก็ต้องผ่านการตบแต่ง เข้าไต้เข้าไฟ ยิ่งเป็นงานโฆษณาที่มีเวลาให้ 30 วิแล้วต้องสวยทันทีที่ดีดนิ้ว ก็ยิ่งทวีงานไฟจนเกินแสงคบแสงไต้ กลายเป็นแสงแรงเจิดจ้าเหมือนชะลอเอาพระอาทิตย์ลงมาไว้ตรงคาง

ใบหน้าจะตบแต่งมาถึงขั้นขีดสันจมูกกันดื้อๆ ให้โด่งพุ่งเป็นสันขึ้นมาก็ไม่ได้ ต้องแนบเนียนประหนึ่งตื่นมาฉันก็เป็นแบบนี้เลยจ้ะ ซึ่งค้านกับการอัดไฟเป็นอย่างยิ่งเพราะจัดไปๆ แสงก็ชักจะจ้าจนองคาพยพบนหน้าแทบหายไปกับฉากหลัง ให้คนตั้งข้อสงสัยว่านี่พี่เอากล้องโทรศัพท์ผ่านแอปพลิเคชั่นทั้งสโตร์ถ่ายออกมาหรือเปล่าก็ไม่ได้ ก็ต้องจัดไฟดักหน้า ดักหลัง ดักข้าง ดักทางบนพื้น ซึ่งการยืนอยู่หน้ากองไฟเต็มขนาดนี้ ก็พอๆ กับม้าทรงลุยไฟงานกินเจ คือแม้จะร้อนแต่ด้วยฤทธานุภาพของความเป็นมืออาชีพ ก็จะต้องแสดงความสวยใสสบายใจหอมสดชื่นออกมาให้โลกประจักษ์ให้ได้

ตรงข้ามกับความร้อนชิบเป๋งก็คือความหนาวอย่างน่าให้ตะพ้านกินตาย เพราะงานความงามนั้น แม้หน้าจะเป็นดาราที่คุณคุ้นเคย แต่อวัยวะอื่นๆ ที่ต้องใช้ก็จะทำการรี-อนิเมเตอร์ (นี่ชื่อหนังดักแก่มาก) กับบอดี้ทาเลนต์คนอื่นๆ ซึ่งแน่นอนว่าอำนาจต่อรองก็อาจจะน้อยกว่าดาราเบอร์ใหญ่ๆ สาวหุ่นสวยที่มาถ่ายเฉพาะฉากอาบน้ำ ลูบไล้ฟองครีมเบาๆ นั้น ก็เลยต้องอาบน้ำเย็นเจี๊ยบที่แช่แอร์ในสตูดิโอมาทั้งวัน ขณะที่ข้างนอกก็สาดไฟไม่ยั้งให้ผิวผ่องเป็นยองใย ร้อนๆ หนาวๆ สลับกันอย่างนั้น มือซีดนิ้วเหี่ยวก็ออกมาทำอุ่นให้ผิวตึงใหม่แล้วไล่กลับไปอาบน้ำเหมือนเดิม

อันนี้ก็ต้องเรียกว่า, ไปให้สุดแล้วหยุดที่ปอดบวม แต่มาเล่าอย่างนี้เดี๋ยวจะหาว่าฉันมโน

ไม่ค่ะไม่ วงในของดิฉันคือวงในจริงๆ ไม่ใช่วงในจินตนาการ นี่มีการไปสอบถามพรีเซนเตอร์สาวสวยสายบิวตี้ ผมไม่ชี้ฟูอย่างพี่จั๊กจั่น-อคัมย์สิริ มาด้วยนะคะ (นี่มึงเรียกเค้าว่าพี่เหรอ)

พี่จั่นเพิ่งลงจากเครื่องมา แต่ผมสวยขนาดนี้ เวลาทำงานมีเคล็ดลับอย่างไรบ้างคะ /ยื่นไมค์

“งานโฆษณาส่วนใหญ่ไฟเต็มมาก และจะร้อนๆๆๆๆๆ สุดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นโฆษณาผม เพราะจะใช้ไฟแรงมากเพื่อขับความดำมันขลับของเส้นผมตัวแบบออกมา อย่างจั่นเวลาถ่ายโฆษณาผม ซึ่งส่วนมากหนังโฆษณาตัวนึงจะถ่าย 2 วัน ตลอดเวลาที่ถ่ายจั่นจะร้องขอน้ำเย็นดื่มเกือบทั้งวัน มากกว่าปกติแบบเห็นได้ชัด ช่างแต่งหน้า-ทำผม ก็มักจะใส่แว่นตากันแดดตอนทำผมหรือซับหน้าจั่นหน้าเซ็ท เพราะสู้ไฟไม่ไหว ส่วนตัวจั่นเอง ทีมงานก็ต้องเซฟมากๆ ด้วยการหาตัว Double (คนที่มีความสูงเท่าจั่น ผมยาวพอๆ กับจั่นและต้องทำสีผมสีเดียวกับจั่นใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกับจั่นในแต่ละฉาก) เพื่อมายืนวัดแสงหน้าเซ็ทแทนจั่น เพราะหากให้จั่นยืนวัดแสงด้วยแล้ว จั่นจะเพลียมาก หมดพลังไว และหนังศีรษะจะขับน้ำมันออกมา เส้นผมจะเริ่มมัน ขาดความพริ้วสลวย พอถ่ายเสร็จแต่ละคัทต้องพาจั่นเข้าห้องพักเพื่อเซฟทั้งตัวจั่นและเส้นผม พอ Double ยืนให้ทีมงานวัดแสงเสร็จพร้อมถ่าย ก็ตามตัวจั่นมาเข้าบล็อกกิ้งถ่ายทำต่อ ช่วงจัดบล็อกกิ้งก็จะเปิดไฟอ่อนไม่เปิดไฟเต็ม พอพร้อมทุกอย่างจะเดินกล้องถ่าย ค่อยเปิดไฟเต็มใส่ตัวแบบ”

โอ้โห สุดอะ ฉันนี่ที่แค่เดินมาปากซอยก็หัวเปียกเลยคงไม่มีวันทำได้สินะ อะ ต่อค่ะ ต่อค่ะ

“การถ่ายงานผม เป็นที่รู้กันว่า ควรสระผมในเช้าวันที่ถ่ายทำ แล้วเมื่อถ่ายไปแล้วค่อนวัน ส่วนมากจะราวๆ บ่าย 3-5 โมง ช่างต้องสังเกตจั่น หากเส้นผมเริ่มมีน้ำมันจากความร้อนสะสม จั่นจะต้องไปสระผมใหม่แล้วทำผมใหม่อีกครั้ง”

“หมดคิวถ่ายโฆษณาผมทีไร จั่นจะตัวร้อนกลับบ้านเสมอ เรียกว่าต่อให้อาบน้ำแล้ว นอนหลับอยู่บนเตียง ไอร้อนยังแผ่ออกมาจนคนข้างๆ รู้สึกได้เลย คิวไหนถ่าย 2 วันแบบในสตูดิโอ ใช้ไฟเต็ม เตรียมไว้เลย!! ถ่ายเสร็จโอกาสเป็นไข้ 70% จะไม่รับงานวันหรือสองวันหลังถ่ายโฆษณาผมเลย ทั้งหมดคือเรื่องปกติที่คนทำหนังผม หรือตัวแบบหนังผมผ่านมาแล้วทั้งนั้นเข้าใจดี และต้องเตรียมตัวให้พร้อมให้ร่างกายแข็งแรงค่ะ”

อื้อหือยากจังเฮ้ย

นี่จั่นบอกว่ายังไม่รวมถึงแฮร์ชอตแบบสะบัดๆ โชว์ความพริ้วเด้งดึ๋งนุ่มลื่นของผมที่แต่ก่อนต้องสะบัดกันจนคอหอยพอกด้วยตัวเอง เดี๋ยวนี้ยังมีหน่วยพิเศษ มนุษย์ชุดเขียว (คือใส่ชุดหนอนชาเขียวยืดๆ แนบๆ ปิดผมปิดตัว เพื่อจะได้ไปลบออกง่ายๆตอนกระบวนการตัดต่อใช้คอมพิวเตอร์กราฟิก) มาถือกระด้งข้าว คอยฝัดผมให้เด้งเป็นสปริงงามๆ ที่ต้องทำงานประสานกันระหว่างตัวแบบกับมนุษย์หนอน ไม่ใช่คนนึงสะบัดแล้วอีกคนยังยืนงงอยู่ เป็นได้ทำงานกันไม่รู้จักจบจักสิ้น

อย่างจั่นนี่ไม่รับงานหลังถ่ายโฆษณายักษ์ๆ ด้วยความเพลียจนต้องขอพัก แต่ก็จะมีหลายๆ คนที่ต้องพักร่างพักผิวพักผมกันตั้งแต่ก่อนถ่ายทำ เรียกว่ายิ่งกว่าเข้าคอร์สเจ้าสาว ถ้าสิวจะผุดขึ้นมาก็ต้องวิ่งไปฉีดให้ยุบในบัดดล สามทุ่มต้องรีบนอนเพื่อให้เกิดผลในทางบิวตี้สลีป ผิวจะได้ดีชุ่มชื่น วันทำงานขอจบงานไม่เกินสี่ทุ่ม เพราะไม่งั้นตาขาวจะเส้นเลือดแดงซ่านเป็นตาของกระสือแก่ๆ ค่าที่สู้ไฟกับแบกขนตาปลอมเบอร์316 ซ้อนสองแผงมาทั้งวัน จะเอาความงามปิ๊งปั๊งที่ไหนมาสะกดใจคุณผู้ชม

ฟังแล้วก็ได้แต่ครางครวญในใจ ว่ากูเป็นกูอยู่นี่ก็ดีแล้วหนอ ทำงานหาเงินเอาไว้ซื้อของใช้ตามคนงามๆ นั่นก็พอ ไม่ถึงขั้นต้องลุกขึ้นมางามอย่างหัวขบวนเขาหรอก

ก็ทั้งสังขารทั้งนิสัยไม่เอื้อขนาดนี้ ยาทาแก้เคล็ดขัดยอกก็ไม่ขอไปเป็นพรีเซนเตอร์เสียที หนทางโฆษณาของฉันนี้คงหมดหวังไปนานแล้วล่ะ

Illustration by Waragorn Keeranan

You might also like

---

ทำไมญี่ปุ่นยังล่าวาฬ? ว่าด้วยวัฒนธรรมดั้งเดิมและการออกล่าวาฬเชิงพาณิชย์

5 January 2019

ความพินาศวอดวาย เมื่อคุณให้(บาง)กองถ่ายเช่าบ้านเป็นสถานที่ถ่ายทำ

28 February 2018

จักรวาล ‘กองถ่าย’ กับสารพันความวายป่วง

3 May 2017

คนกอง เดอะ ซีรีส์ : ว่าด้วยความชุลมุนวุ่นวายของฝ่ายเสื้อผ้า หน้า ผม

17 May 2017