ก็ไอ้การไปออกรายการที่ฉันเคยเล่าไว้นั่นแหละ คือตอนแรกฟังมันก็น่าสนุกดีนะ เออ นานๆ ที ลองทำอะไรที่ได้ตังค์เร็วๆดูบ้าง พอโดนเข้าไปครั้งเดียวแค่นั้นแหละ ซมซานกลับมากองถ่ายละครแทบไม่ทัน
มันไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยนะ ทีมงานน่ารัก ดูแลอย่างดี ผู้ร่วมรายการก็สนุกสนาน มันจะเริ่มหายใจลำบากตอนเขาบอกว่า “ให้พี่ทรายสนุกๆ เป็นตัวของตัวเองได้เลยค่ะ”
โถ พ่อคุณแม่คุณหนูลูกกกกกกกก มีดาราที่ไหนเป็นตัวของตัวเองโดยสมบูรณ์บ้างยะ!
ถ้าเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ฉันก็นุ่งชุดนอนผัดกับข้าวเกาก้นอยู่บ้าน ไม่มาติดขนตาเล่นตลกหน้าไฟให้ได้ชมกันอย่างนี้หรอก ฉันสบายตัวกับการแสดงอย่างเต็มรูปแบบมากกว่า ไอ้มาก้ำกึ่งครึ่งกลางอย่างให้เป็นตัวของตัวเอง แต่แต่งหน้าเต็มที่ ชุดที่ใส่ก็มาจากไหนไม่รู้นี่มันกระดักกระเดิดชอบกล
จะว่าไปวิบากกรรมของการเป็นนักแสดงนี่มันก็ออกจะพิลึกพิลั่นอยู่ คือเป็นเหมือนงานประจำกึ่งฟรีแลนส์ที่ไม่เชิงอิสระเสียทีเดียว แต่ก็ไม่ได้ต้องผูกขาด คือได้เปลี่ยนบทไปเรื่อยๆ แต่ระหว่างพักกอง ก็ยังต้องแสดงเป็นตัวเองอยู่ ถ้าฝันซ้อนฝันซ้อนฝันอย่างหนังโนแลนเรียกอินเซปชั่น การแสดงซ้อนแสดงซ้อนแสดงอย่างฉันก็คงเรียกได้ว่าแอคเซปชั่น
มันเริ่มตั้งแต่ย่างเท้าก้าวลงจากรถที่หน้ากองถ่ายเลยทีเดียว ไม่ว่าวันนั้นคุณจะนอนน้อย ต่อยกับผัว หรือดูซีรีส์เกาหลีร้องไห้ตาบวม สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือเซย์ฮายยยยยยย ไหว้สวัสดีทุกคนในกอง เดินไปนั่งรอกินข้าวอย่างสงบ แรกๆ ฉันก็งงกับอะไรแบบนี้ อ้าว มือตีนกูก็มี ก็เดินไปตักกินเหมือนคนอื่นเขาก็ได้แหละน่า
ไม่ได้ค่ะ มันผิดผี
คือจะมีทีมงานเรียกว่าหน่วยดูแลนักแสดงอยู่ หากฉันก้าวล่วงอำนาจ ไปเดินตักข้าวหรือชงกาแฟกินเอง อาญาจะตกต้องแก่น้อง (หรือพี่) คนนี้ทันที ในฐานะที่ไม่ดูแลนักแสดงให้สมกับตำแหน่งหน้าที่อันได้รับมา ซึ่งจริงๆ คนด่าเขาก็อาจจะด่าโชว์ไปอย่างนั้นแหละ ประมาณออกแอ็คชั่นให้นักแสดงเห็นว่ากูใส่ใจในความสบายของมึงแล้วนะโว้ย 40 ฉากที่ต้องถ่ายวันนี้ก็จงเล่นให้ดี อย่าได้งอแง อย่าคิดว่าจะทำถ่อมตัวเดินไปตักข้าวเองแล้วจะอืดอาดโอ้เอ้ได้ ไอ แอม วอชชิ่ง ยูว์!
ดังนั้น, ฉันก็มีหน้าที่แค่ทำไม่รู้ไม่ชี้ นั่งอึดอัดกระดากใจรอให้คนมาบริการไปแล้วก็รีบกินให้เสร็จเร็วที่สุด จากนั้นก็ไปแต่งหน้า แต่งหน้าเสร็จก็จงรีบไสหัวไปแต่งตัวเสียเร็วๆ กองนี้เขาจะเริ่มให้ได้ตอน 8 โมงครึ่ง เรียกว่าไลน์กลุ่มกรุ๊ปลับนี่จะเด้งเตือนกันรัวระงมทีเดียว ถ้าเกินแปดครึ่งไปสัก 2 นาที ว่าอีนังนี่เอง ทำยืดยาดเยื้องกรายไม่รู้แล้ว เป็นเหตุอาเพศให้กองเริ่มช้า
-สมมติว่าเริ่มประเดิมวันด้วยฉากร้องไห้-
ผู้กำกับ : พี่อยากให้ทรายวิ่งออกมาจากในบ้าน ตะโกนเรียกชื่อลูกไปด้วย แล้วระเบิดอารมณ์ทรุดตัวลงร้องไห้ที่โคนต้นไม้นั่น กล้องจะดอลลี่ (เคลื่อน) เข้าไปที่หน้านะ โอเคนะ
อะ คำสั่งแค่นี้ แต่จะนำมาซึ่งความชุลมุนต่างๆ ดังนี้ค่ะ
ช่างแต่งหน้า : เดี๋ยวขอติดขนตาใหม่อีกรอบนะคะ จะดึงรอยทบตาให้ปิดขอบกาวเลย พี่ร้องไห้มันจะได้อยู่ทนๆ แล้วอย่าขยี้นะคะ รองพื้นมันเป็นทางน้ำตา
ช่างทำผม : พี่นั่งเลยๆ เดี๋ยวมันซ่อมหน้าละหนูซ่อมผมด้วย โอ้โห วิ่งตั้งแต่ฉากแรก ลอนผมที่ม้วนไว้แตกหมด เดี๋ยวหนูต้องล็อคกิ๊บฉีดสเปรย์ใหม่
ผู้ช่วยหนึ่ง : พี่ทรายมาดูมาร์ควิ่งด้วยครับพี่ มันต้องลงจากชั้น 2 ออกประตูนี้ อย่าดึงประตูกว้างมากนะพี่ ทีมไฟเขาคัทแสงไว้ เดี๋ยวมันสะท้อนในกล้อง แล้วก็วิ่งชิดขวาๆ ไว้นะพี่ ทางซ้ายมันเห็นหลังคาอีกบ้านนึง
ช่างเสียง : ขอเปลี่ยนหัวไมค์หน่อยครับ นี่ตัวไวร์เลสอยู่ไหนน่ะ
ฝ่ายเสื้อผ้า : เอาเทปติดกับตัวพี่เค้าเลยได้มั้ย ติดกับเสื้อมันเป็นรอยอะ ชุดนี่ยืมมาเดี๋ยวต้องเอาไปคืน (หันมาพูดกับฉัน) พี่ทรายคะ อย่านั่งลงไปกับพื้นนะพี่ ตัวนี้ต่อเนื่องมันต้องไม่เลอะ พี่ใช้คุกเข่าเอานะคะ แล้ววิ่งระวังลื่นนะคะ รองเท้ายืมหนูต้องเอาเทปติดกันพังไว้ที่พื้น
ช่างเสียง : ติดไม่ได้ ไม่ได้เอาเทปมา มีแต่เทปพันสายไฟ อ้าว ติดได้เหรอพี่ ขอบคุณมากครับ ใจดีจัง ผมเอาไวร์เลสไว้ตรงนี้นะพี่ วิ่งประคองๆ นิดนึงแต่ถ้าติดข้างในสัญญาณมันไปไม่ถึง พี่วิ่งมาไกล หรือไม่พี่ต้องมาพูดตรงที่ใกล้ๆ กล้องหน่อย
ทีมอาร์ท : พี่ทรายครับ นี่จดหมายจากลูกที่ต้องถือออกมาด้วยพี่ อย่ากำแรงนะพี่ มันใช้ต่อเนื่อง เดี๋ยวยับ
ผู้ช่วยกล้อง : พี่ทรายอย่าวิ่งเร็วมากนะพี่ มันโฟกัสไม่ทัน มองขวากล้องนะพี่ แล้วเดี๋ยวมาร์กจุดนั่งให้ผมด้วย ร้องไห้อย่าเพิ่งก้มนะพี่ รอดูจนดอลลี่สุดแล้วค่อยก้มเดี๋ยวรับหน้าไม่ได้
ค่ะ
มาถึงตอนนี้ ฉันต้องโดนถลกหนังตาเอากาวติด จิกหนังหัวเอากิ๊บโปะลงไปอีกกำ วิ่งชิดขวา ระวังลื่น ระวังชุดเลอะ ระวังจดหมายยับ ประคองไวร์เลส วิ่งประมาณ 50 เมตรลงจากชั้นสองแบบเร็วๆ แต่ไม่เร็วเกินไป อย่าเปิดประตูกว้างมากแต่ต้องทำเสมือนกระชากออกด้วยแรงอารมณ์ มองขวา และร้องไห้ฟูมฟายทุกข์ระทม แต่ห้ามก้มหน้าจนกว่ากล้องจะมาถึงจุดที่กำหนด
ทั้งหมดนี้ ฉันต้องทำโดยไม่ให้คุณผู้ชมรู้สึก และฉันก็ต้องทำเหมือนไม่มี้ไม่มีชุดคำสั่งนี้อยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย ที่วิ่งลงมาระเบิดอารมณ์ในท่านั้นเป็นธรรมชาติของตัวละครอย่างที่สุด ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้
และถ้าโชคดี ไม่มีเครื่องบินผ่าน ไก่ขัน ฝนตก คนเดินตัดกล้อง หมาเห่า ข้อเท้าพลิก ไวร์เลสตก โทรศัพท์เข้า หลุดโฟกัส พลาดมาร์ก และอุบัติเหตุใดๆ อีกร้อยแปดประการ ฉันก็จะได้เล่นเทคนี้จนเสร็จสิ้นสมบูรณ์ ผ่านในครั้งเดียว ก่อนจะโดนลากกลับไปทึ้งหน้าทึ้งหัว รับคำสั่งชุดใหม่กันอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้งจนกว่าจะสิ้นวันหรือหมดครบทุกฉากที่วางมา
แต่ก็ไอ้ความป่วงแบบแสดงซ้อนแสดงซ้อนแสดงที่แสนจะไม่ต้องเป็นตัวเองเลยซักกระผีกนี่แหละที่ฉันรักนักหนา และพร้อมจะเป็นบ้าเป็นบอไปกับมันได้อีกนานแสนนาน
