ใครเข้าป่าเมื่อไหร่ ใครยืมนาฬิกาเพื่อนบ้าง? ความบันเทิง ใน Crisis Management

สำหรับใครหลายคน, ข่าวดราม่าทั้งหลายคือความบันเทิงรูปแบบหนึ่งในตัวเอง ใครรักใคร ใครเกลียดใคร ใครเข้าป่าเมื่อไหร่ ใครยืมนาฬิกาเพื่อนบ้าง

แต่ที่หฤหรรษ์ลั้นลากว่านั้นสำหรับคนเลวอย่างฉัน ก็คือการได้ดูวิธีรับมือกับข่าวคราวต่างๆ ของแต่ละคน หรือที่เรียกทับศัพท์กันไปว่าไครซิส แมเนจเมนต์

ดูซิ, จะออกมาแก้ตัวว่ายังไง

มีบริษัทและกลุ่มบุคคลที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่นี้อย่างจริงจังเลยนะคุณ ทั้งเมืองไทยและเมืองนอก คือวันๆ ก็นั่งคิดไปล่ะ ว่าถ้าเกิดการฉิบหายในเลเวลต่างๆ ควรจะรับมือยังไง ต้องคุยกับใครบ้าง เข้าไปมอบกระเช้ามั้ย หรือง่ายสุดก็ตั้งโต๊ะแถลงการณ์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ซึ่งเป็นวิธีที่ค่อนข้างนิยม เพราะความคิดเบื้องต้นของคนในสังคมจะให้ความรู้สึกบวกกับคนที่ออกมายอมรับหรือออกมาอธิบายถึงเหตุการณ์อื้อฉาวที่เกิดขึ้นนัยว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่นิ่งเฉยนะเว้ย กระแสอะไรมาเขาก็รู้สึกรู้สา ไม่ใช่ปล่อยเบลอ ทำตัวอึมครึมเป็นท้องฟ้าหน้าฝนอยู่อย่างนั้น

และการแถลง หรือที่สำหรับบางเหตุก็ดูเป็นการ ‘แถ-ลง’ นี่ล่ะ คือที่สุดแห่งความบันเทิงของฉัน เพราะบางทีฉันไม่ได้รู้เหตุที่เกิดนั่นด้วยซ้ำ ว่าใครไปตบกันมากับใคร แต่มารู้ก็ตอนตั้งโต๊ะแถลงกันนี่เอง

ที่เรียกรวมๆ รวบๆ ว่าเป็นความบันเทิงนั้น ก็ไม่ใช่ว่าฉันสนุกไปบนหายนะของคนอื่นหรอกนะ เพราะบางคนแถลงและแก้เกมได้ดีจริง แต่บางคนก็ถูลู่ถูกังสิ้นดี หรืออีกบางคนก็ตีมึนไปเลย (สั่งห้ามล้อก็มีนะ…แหม่ ใครมันจะเชื่อวะ)

เรื่องแบบนี้ไม่ได้จำกัดวงอยู่แต่กับเฉพาะคนในวงการบันเทิง แต่ผู้มีชื่อเสียงในสังคมในแวดวงต่างๆ ก็มีสิทธิ์เผชิญกันทั้งนั้น

อย่างนักการเมืองนี่ก็ไม่รอดนะ อย่างนั่นไง…คนนั้นน่ะ

บิล คลินตันน่ะ

(ฉันรู้นะ ว่าทุกคนทายชื่อใคร5555)

ที่ตอนแรกก็ยืนยันขันแข็ง ถึงขั้นพูดปิดสุนทรพจน์ที่ถ่ายทอดออกโทรทัศน์ ว่าไม่มีอะไรกับลูวินสกีจริงๆ จ้า ไม่มี้ ไม่มี บ้าเหรอ ไปเอามาจากไหน แต่สุดท้ายก็จนด้วยหลักฐานเทปบันทึกเสียง โดนถอดถอนเป็นที่เอิกเกริกและทำให้คำว่า ‘อมของหลวง’ เกิดความหมายใหม่ขึ้นมาทันที

แล้วยิ่งมาในยุคสมัยนี้ ที่ทำอะไรก็ดูเหมือนจะมีคนรับรู้ไปเสียหมด จนแทบจะเป็นว่าถ้าอยากให้อะไรเป็นความลับ อย่างแรกเลยคือไม่ทำมันเสียตั้งแต่ต้นจะง่ายกว่า นอกจากตั้งใจจะกึ่งยิงกึ่งผ่าน เขี่ยบอลให้คนอิ๊ๆ อ๊ะๆ จับสังเกต แล้วพอมีคนถามค่อยปฏิเสธเสียงสูงหน้าซื่อ ว่าเปล๊าาาาาา ไม่รู้วววววว อะไรเหรอคะะะะะ

ก็ถือเป็นอีกหนึ่งแผนการที่ถูกเอามาใช้เยอะ (มาก) แต่บางทีก็ขำปนเอ็นดูคนเขี่ยบอล ว่าอาจจะเขี่ยน้อยไปบอลเลยไม่กลิ้งไปไหนเสียที จนต้องกระฟัดกระเฟียด ชี้เป้าให้ชัดขึ้น ถ้าเอาสีไฮไลต์ขีดแฮชแทคได้ก็คงจะทำกันแล้ว ไอ้ที่บอกว่าไม่รู้ ไม่ทราบ ไม่อยากพูดนั้น จริงแล้วอยากบอกใจจะขาดรอนๆ แต่เอะอะมากเดี๋ยวไก่ตื่นเสียแผน เสียความกระมิดกระเมี้ยนไปเสียเปล่า

แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่วางแผนนี้ บางคนก็เรียกได้ว่าราหูอมเข้าไปทั้งตัวและเสื้อผ้าจริงๆ จนให้คำจำกัดความใดไม่ได้มากไปกว่า ‘ซวยฉิบหาย’ มาโดนหางเลขอะไรไม่รู้ไปด้วย

อย่างฉันนี่ก็โดนไปรอบนึง

คือร้อยวันพันปีก็นั่งๆ นอนๆ อยู่ชานเมืองดีๆ อยู่แล้ว แต่วันนั้นดาวอังคารย้ายหรืออย่างไรไม่ทราบได้ ฉันเกิดชีพจรลงเท้า อยากเข้าไปกินข้าวดูหนังในเมือง กินข้าวอยู่ดีๆ โต๊ะก็สั่น คนในร้านเงียบกริบ เพราะโต๊ะที่ฉันกินอยู่นั่นมันก็สูงอยู่บนชั้น 6 ของห้าง

สั่นจนน้ำซุปกระฉอกขนาดนี้ ฉันก็เคยเห็นครั้งเดียว คือในหนังจูราสสิค พาร์ค ตอนทีเร็กซ์ออกล่าเด็ก แต่ที่นี่ไม่น่าจะมีทีเร็กซ์แน่ๆ ฉันรู้ ฉันเรียนมา

แล้วมันอะไรกันโว้ยยยย

หยิบโทรศัพท์มาไถผ่านฟีดส์ไปแป๊บเดียวก็ได้คำตอบ ว่ามีคนวางระเบิดตรงนั้นเลย ตรงแยกของห้างที่ฉันนั่งอยู่นั่นแหละ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

ยังไงดี ยังไงดี ยังไงดี

อยู่เมืองนนท์มาทั้งชีวิต ไม่ได้อยู่คาบูล หรือฉนวนกาซาร์ กูไม่รู้โปรโตคอลการปฏิบัติตัวหลังเหตุระเบิดว้อยเสียงประกาศในห้างก็พูดสบายๆ ว่าข้างนอกรถติดนะคะ เชิญผู้มีอุปการคุณจับจ่ายซื้อของให้เพลิดเพลินก่อนนะคะ อย่าออกไปเผชิญรถคิดเลยค่า

เอาจริงๆ ก็ต้องถือว่าเป็นการรับมือกับหายนะที่ไม่เลวเลยสำหรับห้าง คือถ้าเกิดประชาสัมพันธ์กรีดร้องใส่ไมค์รายงานเรื่องระเบิดกับผู้เสียชีวิตตอนนั้น มันจะโกลาหลขนาดไหนฉันก็ยังนึกไม่ออก เพราะตอนนั้นคนรอบตัวก็เปิดโซเชียลเช็กข่าว สละมื้ออาหาร เรียกเก็บเงินกันจ้าละหวั่น ไอ้ฉันก็เอาบ้าง เรียกเก็บเงิน เดินไปที่จอดรถ…คุณพระ…

นั่นทะเลไฟท้ายนี่คะ รถทุกคันพร้อมใจกันเลี้ยวออกจากลานจอดรถ กะพริบไฟ บีบแตรกันสนั่น ฉันเลยคิดว่าเอาวะ กูสละรถจอดไว้นี่ล่ะ แล้วไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านดีกว่า

แต่แล้วสมองด้านที่เสพนวนิยายสายลับมากเกินไปก็ส่งเสียงขึ้นมาว่า คนวางระเบิดมันต้องตั้งใจระเบิดตู้มเพื่อล่อคนไปอัดรวมการในสถานีรถโดยสารแน่ๆ แล้วค่อยวางระเบิดลูกที่แรงกว่าในนั้นเพื่อหวังผลทำลายสูงสุด

กรี๊ดดดดดดดดด

วันนั้นใครเจอฉัน จะเห็นสภาพหันรีหันขวาง ทะเลาะกับตัวเอง มือก็โพสต์ลงโซเชียลขอความเห็นอื่นๆ ว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี แล้วเหตุการณ์จริงๆ ข้างนอกมันเป็นยังไงกันแล้ว จะออกไปดูเองก็กลัว แต่ไอ้ที่อ่านอยู่นี่ก็ยังกับอยู่กลางสมรภูมิ

หลายคนก็มาทั้งหน้าไมค์หลังไมค์ให้มาหลายคำตอบ บางคนบอกว่าอย่าเพิ่งออกไปเลย เผื่อมีระเบิดอีก บางคนก็บอกให้ข้ามฟากมาพักในคอนโดของเขาก็ได้ บางคนก็บอกให้เปิดโรงแรมในห้างนั้นนอนไปเลย บ้างก็ให้รีบกลับ

โอ้ยยยยยยยยย สับสนนนนนนน

แล้วคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างทุลักทุเล ฉันก็ออกมานั่นแหละ แต่รอจนดึก เริ่มมีเจ้าหน้าที่ตั้งด่านเป็นระยะ แล้วก็ขับกลับบ้าน แต่พอวันรุ่งขึ้นค่ะ ก็มีคนแคปเอาสเตตัสตระหนกตกตื่นของฉันไปขยายความต่อ ว่า แหม…สนิมสร้อยเนาะ ทำมาเป็นกลัว ท่อน้ำเลี้ยงของแกนั่นล่ะ ที่สั่งระเบิดมา น่าจะตายๆ ไปเลย ทำมาเป็นเขียนสเตตัสให้คนตกใจ สร้างสถานการณ์ล่ะสิหล่อนน่ะ!!

เฮ้ย มันใช่เหรอวะ นี่มันสถานการณ์ฉุกเฉินนะคุณ ในใจฉันนี่ อีเจ้าความคิดที่เผยแพร่สเตตัสฉันนั่นตายไปประมาณสองพันครั้งด้วยวิธีที่ไม่ซ้ำกันแล้ว ตั้งแต่เอาใส่ตะกร้อให้ช้างเตะ ไปจนถึงปล่อยรังมดแดงใส่ คือไม่รู้จะเลือกด่าด้วยเรื่องอะไรก่อนเลย

แล้วคนก็ถาม ถาม ถามเข้ามาว่าเรื่องเป็นยังไง ตกลงเห็นเหตุการณ์มั้ย ใครสั่งระเบิด รู้สึกยังไงที่ถูกพาดพิงทำไมเขาถึงคิดว่าเราเกี่ยวข้อง

จนฉันก็ต้องออกมาแถลงแบบเป็นตัวหนังสืออีกเหมือนเคย ว่ากูไม่รู้ค่ะ, ถ้ารู้จะไปตรงนั้นทำไมวะ บ้านก็ไม่ได้ใกล้ห้างนั้นโซนนั้น แล้วฉันก็ไม่ได้ฝึกหน่วยกรีนเบเรต์มาจะได้รู้ว่าต้องทำตัวยังไง แหมมมม ใครจะเก่งเหมือนอีคนด่าฉันล่ะ ที่ถ้าบังเอิญอยู่ตรงนั้นแล้วจะแข็งแกร่งดังหินผา ประคองสติได้มั่น มุ่งไปข้างหน้าแบบไม่เหลียวกลับมา

แล้วต้องเป็นคนต่ำขนาดไหนที่อยู่ๆ มายัดข้อหามีส่วนร่วมในการวางระเบิดให้คนอื่นดื้อๆ

ฉันก็ไม่รู้หรอก ว่าไครซิสแมแนจเมนต์ของฉันในวันนั้นมันถูกต้องตรงตามความน่าจะเป็นไหม แต่ฉันก็ทำได้แค่นั้น เหมือนกับเรื่องอื่นๆ ทุกเรื่องในชีวิต ที่บางทีกว่าจะรู้ว่ามีชื่อตัวเองไปเกี่ยว มันก็กลายเป็นไครซิสเกินกว่าจะแมเนจ จนต้องเลยเถิดไปแจ้งความเพื่อปกป้องตัวเองเข้าจนได้ ดังที่ฉันได้เคยเล่าไปแล้ว

ไม่แน่นะ ถ้าอยู่เมืองนอกเมืองนา ฉันอาจรับมือด้วยวิธีอื่นๆ เพราะศิลปินฝรั่งนี่มีหลากแผนรับมือกันมากๆ ตั้งแต่ขายลิขสิทธิ์เรื่องจริงจากปากของตัวเองให้ช่องข่าวหรือนิตยสารทำแบบเอ็กซ์คลูซีฟ บางคนก็เขียนหนังสือชีวประวัติซะเลย พาดพิงคนเยอะๆ ยิ่งดี เดี๋ยวตัวแทนของคนที่ถูกพาดพิงเหล่านั้นก็ออกมาเต้นผางๆ ว่าห้ามตีพิมพ์ จะยิ่งเป็นการโปรโมทหนังสือให้ยอดพิมพ์ทะลุฟ้ายิ่งๆ ขึ้นไปอีก

เลยเถิดไปจนกรณีเซ็กส์เทป หรือภาพลับ ภาพหลุดต่างๆ ที่ดาราไทยหากจะมีชื่อไปเกี่ยวข้อง ถ้าไม่ปฏิเสธเสียงแข็ง ก็ต้องยอมรับทั้งน้ำตา ว่าเป็นความผิดของเขา / เธอเอง (คือไม่ได้ผิดที่เอากับใครหรอก ผิดที่บันทึกและหลุดหลักฐานออกมานี่ล่ะ)

แต่กับคนดังเมืองนอกนี่วิธีรับมือคือความบันเทิงอย่างยิ่ง

ไม่ว่าจะเป็นรุ่นแรกๆ อย่างพาเมลา แอนเดอร์สัน กับสามี-ทอมมี ลี-ที่มีภาพหลายฉาก ถือได้ว่าเป็น Sex Tape ยุคบุกเบิก ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้สะท้านอะไร เพราะหลังจากครั้งแรกแล้วก็มีครั้งที่สอง ซึ่งคราวนี้ไม่ได้เป็นรูปลับรูปหลุด แต่ออกเป็นดีวีดีวางขายกันไปเลยจ้า

หรือนักกีฬาสุดฉาวอย่างทอนยา ฮาร์ดิงและสามีของเธอ เจฟฟ์ กิลลูลี มีเซ็กส์เทปที่หลุดออกมาทางอินเทอร์เน็ตและแพร่กระจายอย่างกว้างขวาง โดยทั้งคู่ตัดสินใจออกอย่างถูกกฎหมายอีกครั้ง มีวางขายโดยเพนต์เฮาส์โฮมวิดีโอ ในเรื่อง ‘Wedding Night’ ที่ถึงแม้จะตั้งชื่อว่าเป็นคืนแต่งงาน แต่ชุดที่ทั้งคู่ใส่ (เอ่อ หรือที่ทั้งคู่ถอดนั่นแหละ) ดูเป็นชุดฮัลโลวีนมากกว่า หรือปารีส ฮิลตัน และคิม คาร์เดเชียนที่มีเทปหลุดเลยออกมาขอว่าหยุดเผยแพร่ค่ะ เพราะกูจะทำขายเองให้รู้แล้วรู้รอดไป

เออ ก็ใจใจดีอยู่นะคุณ

มันหลุดก็บอกว่ามันหลุด ทำก็บอกว่าทำ ถอดก็บอกว่าถอด

แต่อีประเภทที่บอกยืมเพื่อน ยืมแม่ หรือได้จากทำงานไซด์ไลน์นี่ขอเหอะ

มันทุเรศน่ะคุณ

You might also like

---

ประเทศไทยกับปัญหาการจัดการวิกฤติ : เด็กติดถ้ำ บีทีเอส ยันก่อการร้าย

2 July 2018

“จ่ายค่าบัวลอยให้พี่ด้วยครับ ขอสองร้อยเอาไปทำบุญลงไอจีค่ะ” ว่าด้วยเงินทองในกองถ่าย

19 December 2018

รับงาน เก็บใบกำกับภาษี ไหนจะคิดแฮชแทกไอจี ว่าด้วยดาราและอาชีพผู้ช่วยผู้จัดการส่วนตัว

5 December 2018

“ผมขาวน้อยไป เสื้อใหม่กว่าฉากที่แล้ว” ความละเอียดจนอยากมอบสายสะพายของฝ่ายคอนตินิว

7 November 2018