คนกอง 2017 : ห้ามป่วย ห้ามพัก ห้ามกันได้เหรอวะ!

จนถึงวันนี้ตอนนี้ที่ฉันเขียนคอลัมน์อยู่นี่ เรื่องก็ดูจะยังไม่จบสงบเงียบ แต่ยังกรุ่นๆ ด้วยไออารมณ์จากหลายฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ก็นั่นแหละ เรื่องนั้นแหละ เรื่องพ่อตายแม่ตายแล้วลากกันไปจนถึงขั้นผีไม่เผาเงาไม่เหยียบ ผรุสวาทด่าทอกันเป็นสามารถ

ฉันไม่รู้ว่าเป็นวัฒนธรรมเฉพาะของไทยเราหรือเปล่า ที่มีการล้อชื่อพ่อชื่อแม่กันแถมล้อแล้วต้องโกรธด้วย ฉันนับว่าเสียเปรียบอย่างยิ่งเพราะคนส่วนใหญ่รู้จักชื่อพ่อฉัน พี่ฉันก่อนจะรู้จักตัวฉันเสียอีก ตอนเด็กๆ ก็เลยโดนเรียกโดนล้อมาเรื่อยๆ แต่พอดีฉันดันไม่รู้ว่าปฏิกิริยาตอบรับคือต้องโกรธ เลยดูเบื่อๆ มากกว่า เพื่อนที่ล้อก็เบื่อไปตามกัน นับว่าเป็นกระแสที่จุดฉันไม่ติดอย่างแท้จริง

แต่ล้อชื่อพ่อกับพ่อตายก็เป็นคนละเรื่องกันน่ะนะ

บอกตรงๆ ว่าฉันเข้าใจทุกฝ่าย แถมเดาได้ตั้งแต่แรกเริ่มว่าต้องมีบุคคลที่สาม ที่สี่มาเป็นตัวกลางจนทำให้เกิดการสื่อสารผิดพลาดแน่ๆ แต่ไอ้การแหกกันยันบรรพบุรุษนี่ก็ขอละไว้แล้วกัน เพราะไม่เกี่ยวกับประเด็นของเรื่องที่จะกล่าว

ที่ฉันบอกว่าเข้าใจก็เพราะชีวิตคนกองมันเป็นแบบนี้นี่แหละ

ตัวฉันนั้นโดนมาตั้งแต่เด็ก คือเวลาเที่ยวอะไรก็ไม่เคยตรงกับชาวบ้านร้านตลาดเขา วันหยุดคนอื่นคือวันออกกองของพ่อ ปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่เด็กๆ จะได้ไปเที่ยวกับครอบครัว ฉันกับน้องๆ ก็ถูกส่งไปอยู่ต่างจังหวัดบ้านตายาย เพราะเขาออกไปทำงานกันหมด ไม่มีใครอยู่ ป่วยไข้ออกหัดกันสามพี่น้อง แต่พ่อกับแม่ฉันออกกองถ่ายหนังก็นั่งผลัดกันเลียแผลใจ (เปรียบเทียบนะ ไม่ได้เลียแบบลิเทอรัลลี่) กันอยู่ไปมา เพราะพ่อแม่ไม่ว่างมากุมมือหรือเช็ดตัว จะน้อยใจไปก็เท่านั้นเพราะกว่าพ่อแม่จะกลับมารับขวัญให้หายน้อยใจก็ผ่านไป 3-4 วันแล้ว เสียเวลาชีวิตสิ้นดี

วิธีคิดมันก็ง่ายๆ น่ะนะ คือทุกคนมีพ่อมีแม่ เป็นพ่อเป็นแม่ และเป็นลูกของใครบางคนเสมอ สิ่งพึงกระทำถ้าเราชั่งน้ำหนักดูแล้วถึงความสำคัญของเราในกองถ่ายถ้ามันมากจนจะทำให้งานการล่มสลายยกกองถ่ายไปฟรีๆ เราก็ไม่ควรทำให้มันเกิดขึ้น

พูดง่ายๆคือ, เราเลือกคนอื่นก่อน แต่จริงๆ มันก็ไม่ดี และมันก็ไม่ง่าย เพราะชีวิตคนเรานั้นไม่ได้มีแค่เราและกองถ่ายแต่บางทีก็ดูเป็นตลกร้ายที่พูดไม่ออก

ล่าสุดฉันเพิ่งพบเคสน้องในกองคนหนึ่งที่เป็นแฟนคลับระดับแพลทตินั่มเดนตายของวงฝรั่งวงหนึ่งที่มาเปิดการแสดงในบ้านเรา น้องจัดการซื้อบัตรแพงสุด ใกล้ชิดสุด เอ็กซ์คลูซีฟสุด พยายามเคลียร์คิวงาน กลั้นใจไม่รับบางจ๊อบเพื่อจะไปดูวงในฝันนี้ให้ได้ สุดท้าย ก็ไปไม่ถึงฝั่งฝัน เพราะคิวงานที่ลงเอาไว้หลังคอนเสิร์ตหนึ่งวัน มีอันจะต้องเดินทางล่วงหน้าไปรอที่จุดหมายก่อน คิวถ่ายทำน่ะวันรุ่งขึ้นก็จริง แต่เวลาเดินทางที่นัดกันกับทุกคนน่ะ–คือคืนนี้

เห็นว่ายังไม่ทันได้ฟังซักเพลง วงเปิดยังเล่นไม่จบด้วยซ้ำ น้องก็ต้องอัปเปหิตัวเองออกมาจากคอนเสิร์ท เพื่อออกเดินทางไปพร้อมกับทีม

ดังนั้นจึงง่ายมากที่มนุษย์กองทั้งหลายจะต้องเผาแพลนตัวเอง วันเกิดแม่ วันครบรอบเมีย วันเปิดเทอมลูก ลงว่ามันต้องออกกองเสียแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ ครั้นจะบอกว่า-ไม่-ครอบครัวฉันต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ก็คงจะได้อยู่กับครอบครัวไปหลังจากเปลี่ยนสายงานไปอย่างสิ้นเชิง เป็นงานที่มีวันทำงานแน่นอน วันหยุดแน่นอนวันลาป่วยแน่นอน ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่วงการนี้ไม่มีให้คุณ

แถมอ้างไม่ได้ด้วยว่าทำเพื่อมวลชนอย่างหมอหรือทหารอย่างที่เห็นหลายคนพูดกันว่าเป็นความเสียสละเพื่อหน้าที่ ครอบครัวต้องเข้าใจ เป็นคนกองถ่ายมันเสียสละตรงไหนวะ!!!

พ่อฉันนั้นทำงานวงการนี้มานานแสนนาน จนพอรู้ว่าฉันจะเอาดีทางนี้แน่ๆ พ่อก็ออกปากเลยว่า ถ้าไม่ถึงที่สุดจริงๆ (ถึงที่สุดในที่นี่คือขาขาดสะบั้นขณะกำลังไปกองถ่าย หรือติดเชื้อซอมบี้ระยะรุนแรง) ให้ฉันเลือกกองก่อน ไม่ต้องห่วงพ่อ พี่ทรายกลับมาพ่อก็ไม่หาย แต่กองเสียหายแน่ๆ และถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ให้แม่หรือน้องบอกฉันด้วยว่าพ่อป่วย เพราะจะทำให้เสียสมาธิไปเปล่าๆ สู้ทำงานให้เสร็จเรียบร้อยในวันนั้นก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ดังนั้นช่วงพ่อป่วย พ่อล้มหมอนนอนเสื่อ ฉันจึงเป็นคนท้ายๆ ที่ได้รู้แทบทุกครั้ง แต่ก็ไม่ได้น้อยใจอะไรกัน เพราะตอนเด็กๆ ฉันก็เคยต้องดูแลตัวเองและดูแลกันเองกับน้องบ้างตามตารางกองถ่ายของพ่ออยู่แล้ว วันสำคัญของบ้านฉันนั้นยืดหยุ่นและวันหยุดไม่เคยตายตัว เอาเป็นรายสะดวกเสียมากกว่า

เพราะเอาจริงๆ มันไม่ใช่แค่เรื่องเผาแพลนนัดหมายวันสำคัญเท่านั้น แต่กระทั่งการป่วยไข้หรือเรื่องธรรมชาติแบบผู้หญิงๆ อย่างช่วงมีประจำเดือนหรือวันแดงเดือดที่ใครๆ เรียกกันก็ต้องขยับได้ เลื่อนได้ หรือไม่ก็หยุดมันไปดื้อๆ เลยให้ได้

ฉันนั้นเคยต้องแสดงหนังที่ถ่ายทำในน้ำเกิน 60% ของเรื่อง คิวถ่ายปกตินั้นจะอยู่ที่ประมาณ 20 คิวโดยประมาณ คำว่า 20 คิวไม่ได้หมายความว่าถ่ายทำเรียงกันไปตั้งแต่วันที่ 1-20 แล้วหยุดเสาร์อาทิตย์ แต่จะมีวันหยุด มีเว้นให้ได้พัก ให้ได้เตรียมงาน ให้ได้จองสถานที่ อะไรประมาณนี้เป็นช่วงๆ ไปไม่ตายตัว

แล้วก็พอดีให้ช่วงที่จะต้องลงไปถ่ายทำในน้ำก็เป็นช่วงเดียวกับวันแดงเดือดของฉัน

สระก็เช่าแล้ว ผ้าดำ (สำหรับการถ่ายทำ) ก็ถูกปูลงน้ำแล้ว คิวนักแสดงนัดแล้ว คิวนักประดาน้ำผู้ช่วยก็นัดเรียบร้อย

เอาง่ายๆ ว่าถ้าไม่ได้ทำงาน เฉพาะค่าอุปกรณ์ต่างๆ ก็เกินหลักแสน แล้วยังมีค่าจุกจิกจิปาถะยิบย่อยอื่นๆ อีกมากมาย แถมถ้ายกวันนี้ออกไป ยังไงก็ต้องกลับมาถ่ายทำกันใหม่อยู่ดี แต่จะให้ฉันลงสระน้ำลึกทั้งที่เป็นช่วงวันนั้นของเดือนก็ดูจะไม่ถูกสุขลักษณะและผิดอนามัยชอบกล จะเปลี่ยนรูปแบบผ้าอนามัยจากแบบแผ่นมาเป็นแบบสอดก็ยังดูไม่เข้าที เพราะต้องแช่น้ำอยู่นานมาก ไม่สะดวกจะขึ้นมาใส่ๆ ถอดๆ บวกกับความดันจากน้ำลึกที่จะบีบอัดให้ไม่สบายตัวนอกเหนือไปจากที่ไม่สบายจากการมีประจำเดือนอยู่แล้ว หรือถ้าวัดใจลงไปทั้งอย่างนั้น เกิดฉันไข้ทับระดูขึ้นมา คิวของวันต่อไปที่วางไว้ก็ต้องยกเลิกอีก

อย่ากระนั้นเลย เลื่อนแม่งเอาดื้อๆ ก็ได้วะ ไม่ใช่เลื่อนคิวนะ เลื่อนประจำเดือนฉันนี่แหละ!!

ฉันถึงขั้นต้องไปปรึกษาหมอขอความเห็น หมอก็บ่ายเบี่ยงก่อนในทีแรก เพราะเหตุผลของฉันนั้นดูแย่มาก (อ่อ พอดีจะถ่ายหนังค่ะ เลยไม่อยากมีเมน…อืมมมมมม) แล้วก็เสนอให้เลื่อนระยะการมีประจำเดือนออกไป ซึ่งฉันก็บอกหมอไปอีกว่าเลื่อนออกมันก็ไปชนกับคิวอื่นอีกแหละค่ะ

สุดท้ายฉันเลยได้ฉีดยาคุมกำเนิด ทั้งที่ไม่ได้มีแฟนหรือวางแผนครอบครัวอยู่ แต่เพื่อจะได้ทำงานได้ตามคิวที่วางเอาไว้

ซึ่งไอ้วิธีนี้ก็ติดตามฉันมาจนถึงตอนออกกองถ่ายนเรศวร เพราะช่วงรบแต่ละครั้งของหนังนั้นถ่ายทำกันคราวละหลายๆ เดือนไปจนถึงเกือบปี แล้วก็มีฉันเป็นบ้าเป็นบอ เป็นสตรีขี่ม้าฆ่าคนบึกบึนกว่าใคร คุณลองนึกถึงตอนวันแดงเดือดของคุณเถอะ (สำหรับคุณผู้ชาย ให้นึกถึงความหงุดหงิดจริตจะก้าน บ่อน้ำตาตื้นหงุดหงิดหงิกงอของแฟนเข้าไว้) แล้วฉันเล่นมีทีละ 7 วัน อาการมาเต็มทั้งปวดท้องท้องอืด ตัวฟู หงุดหงิด สิวขึ้นและอีกสารพัดสิ่งไม่พึงประสงค์ ซีซี (ม้า) ที่ฉันขี่ประจำก็สัมผัสไว ช่วงไหนฉันแดงเดือดขึ้นมา ก็จะได้เจอกับม้าที่เดือดกว่า งอแงกว่า เคยสั่งได้ก็ทำไขหู แถมฉันไม่ค่อยมีแรงออกคำสั่งมันด้วยข้อแม้ทางร่างกายไปอีก เพราะแค่ตวัดขาขึ้นม้า เลือดก็ไหลโกรกจนกลัวตายด้วยเสียเลือดตั้งแต่ยังไม่ได้ชักดาบมารบอยู่แล้ว ยังไม่พูดถึงการขี่ขโยก คาอยู่บนหลังม้าเป็นชั่วโมงๆ กลางแดด โดยไม่มีเวลาไปทำธุระที่ห้องน้ำ

ลงท้ายก็เหมือนเคย, ฉีดยาคุมวนไปค่ะ อย่ามาถามฉันเลยว่าจะมีผลข้างเคียงอะไรบ้าง เรื่องบางเรื่องก็ไม่อยากจะรู้

หรือบางทีที่ฉันเริ่มป่วยนิดๆ แค่นอนพักสัก 2-3 วันก็คงหาย แต่ฉันเลือกจะนั่งแช่ให้ป่วยนิดเป็นป่วยมาก เพื่อจะได้กินยา หาหมอ หรือรีบๆ ให้มันเกิดอะไรขึ้นสักอย่างกับร่างกายเพื่อให้รู้ว่าควรจัดการกับมันยังไง

เพราะฉันไม่มีไอ้ ‘2-3วัน’ นั่นให้เสีย หมอประจำตัวฉันนั้นรู้ดีและเบื่อหน่ายทุกครั้งที่กำชับฉันว่านอนเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ กินอาหารและพักผ่อนให้เป็นเวลา อยู่ในที่อากาศปลอดโปร่งไม่ตากแดดตากฝน เพราะถ้าออกกองเสียแล้ว ฉันก็ทำอะไรที่หมอบอกมาไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว

แล้วเรื่องแบบนี้ฉันไม่ได้ทำอยู่แค่คนเดียว แต่เราจะพบนักแสดงมากมายที่มากองถ่ายทั้งที่กระดูกนิ้วแตก ใส่เฝือกเท้าแต่อาศัยเล่นครึ่งตัวบน ไปฉีดยาแก้อาการแล้วหอบร่างมากองถ่ายต่อ แพ้แดดจนผื่นขึ้นตาจะปิดแต่ต้องกินยาจนสะลึมสะลือแล้วถ่ายทำต่อทั้งโงกๆ ง่วงๆ อย่างนั้น ฉันซี่โครงร้าว ข้อเท้าแตกก็ยังไปทำงาน พ่อฉันนั่นเคยแสดงละครทั้งที่ตัวยังนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล กองถ่ายยกมาถึงห้องพักแล้วเปลี่ยนเสื้อคนไข้เป็นเสื้อเข้าฉาก ส่วนท่านมุ้ยนี่ต่อสายน้ำเกลือคาแขนไว้แล้วกำกับหนังไปด้วย

ถามว่าฉันรู้ไหม ว่าไอ้ที่ทำไปนี่มันไม่ใช่เรื่องเข้าท่า ก็รู้นะ ถามว่าถ้าฉันเกิดป่วยไข้เป็นอะไรขึ้นมา ใครจะมาดูแลฉัน–ก็ไม่น่าจะใช่กองถ่ายหรอก แล้วรู้ทั้งรู้แบบนี้นะ ไอ้มนุษย์กองทั้งหลายก็ยังใช้ชีวิตเปลืองๆ ป่วงๆ ผิดชาวบ้านเขาอย่างนี้กันอยู่เรื่อยๆ

จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครหลายคนจะมาลองออกกองได้สักพัก แล้วโดนครอบครัวหรือคนใกล้ชิดยื่นคำขาดให้ว่าพอกันที ทำแบบนี้ไม่ไหวแล้ว วันๆ แทบไม่ได้เจอหน้ากัน หยุดว่างสักวันก็เอาแต่นอนแช่เตียง จะชวนออกไปไหนบ้างเป็นอ่อนเพลียขึ้นมา วันที่เขาหยุดกันก็ไม่เคยได้หยุด พ่อแม่ป่วยไข้ไม่ได้มาเฝ้า

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพวกเราแพ้น่ะคุณ แพ้ความกองถ่าย ถ้าเป็นลิเกสมัยก่อนเขาคงว่าแพ้เสียงปี่เสียงตะโพน แพ้ความลำบาก แพ้การด่าทอตะโกนใส่กัน แพ้ความร้อนเจียนคลั่ง แพ้การถ่างตาตื่นตอนตี 3 มาว่ายน้ำหรือเต้นลีลาศตามแต่ฉากจะพาไป

บวกกับความรู้สึกเกรงใจมหาศาล ฉันเคยป่วยแล้วอยากจะงอแงเต็มที ขอไม่ไปกองถ่ายได้ไหม แต่พอนึกว่ามีคนอีกร่วมร้อยรอให้เราไปทำงาน เขารับค่าจ้างเป็นรายวัน ถ้าวันนี้เราไม่ไปเขาก็ไม่ได้ค่าแรง ทั้งที่เสียค่ารถมาถึงกองแล้วก็เป็นอันให้กัดฟันลุกขึ้นแบกสังขารไปกองถ่ายเสียทุกที

ฉันไปทำงานกลางคันไม่ไหวแค่ครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิต ก็คือตอนคอหัก อันนี้ก็สมควรจะอยู่เฉยๆ จริงๆ นั่นแหละ

แต่ทั้งนี้ก็แน่นอนว่ากรณีพ่อตายไม่เกี่ยว เพราะนั่นก็สุดขั้วเกินไป และยิ่งพอสื่อสารไม่ดีก็เป็นอันกินแหนงแคลงใจกันไปใหญ่โตดังที่ได้เห็นกันในข่าว

แต่จะว่าไปก็เป็นเรื่องบังเอิญมากๆ ที่พ่อฉันมาตายเอาช่วงวันหยุดสุดท้ายปลายปีส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ เป็นช่วงที่ไม่มีใครออกกองกันแล้ว จะมีก็แต่คนไปเที่ยวในช่วงหยุดยาวกัน ใครที่มาร่วมงานศพไม่ทันก็ถามไถ่ ว่าทำไมฉันไม่ตั้งศพไว้นานๆ รอให้พ้นช่วงหยุดยาวคนกลับเข้ากรุงเสียก่อน จะได้หาเวลามาร่วมงานศพได้

โธ่คุณเอ๋ย–คนกองเข้าเส้นอย่างพ่อฉันน่ะ สั่งไว้ตั้งแต่ก่อนตัวตายแล้ว ว่าเขาไม่รู้หรอกว่าใครจะมาจะไปในงานเขาบ้าง รีบๆ จัดการเขาเสียให้จบแล้วไปใช้ชีวิตออกกองกันต่อได้ เพราะต่อให้แห่กันมา พ่อก็คงไม่ฟื้นขึ้นมาทำหน้าที่เจ้าภาพรับแขกหรอก

เรียกว่าตั้งแต่เกิดยันตาย พ่อฉันนี่ทำหน้าที่คนกองได้ละเอียดจริงๆ

Illustration by Waragorn Keeranan

You might also like

---

“จ่ายค่าบัวลอยให้พี่ด้วยครับ ขอสองร้อยเอาไปทำบุญลงไอจีค่ะ” ว่าด้วยเงินทองในกองถ่าย

19 December 2018

ความพินาศวอดวาย เมื่อคุณให้(บาง)กองถ่ายเช่าบ้านเป็นสถานที่ถ่ายทำ

28 February 2018

คนกอง เดอะ ซีรีส์ : ว่าด้วยความชุลมุนวุ่นวายของฝ่ายเสื้อผ้า หน้า ผม

17 May 2017

คนกอง เดอะ ซีรีส์ : ว่าด้วยฝ่ายประสานงาน และผู้ช่วยหลากชั้นวรรณะ

31 May 2017